Ik verander van alles aan de stereo, nieuwe kast, snoertjes, aansluitingen, maar wat is het verschil?, hoor ik dat of denk ik het. De enige manier om het te testen is te luisteren naar platen, oude platen, die ik al ken van de tijd dat ik nog klein was, jong is een ander woord, platen uit mijn jeugd, dat zijn er zoveel, welke moet ik kiezen? De ultieme keus is altijd het nummer van Colosseum, Lost Angeles, een plaat kant lang met alles wat muziek zo mooi maakt voor mij, een bijna klassieke compositie in opbouw en uitvoering, alles zit er in en het is live. Opgenomen in 1971, bijna een halve eeuw geleden en het raakt me op de zelfde manier als toen, nog zo'n plaat Mad Dogs & Englishmen van Joe Cocker van een jaar eerder, het gevoel verdwijnt niet. Mijn vader zei eens dat pop muziek niet de zelfde waarde heeft als klassieke muziek, over tien jaar is iedereen het vergeten, niemand luistert er meer naar. Pa, je hebt het mis kan ik nu zeggen, alle muziek van toen komt terug, er wordt gepikt bij het leven door de bands van vandaag, platen zijn een kostbaar bezit. Ik ben blij dat ik ze heb bewaard en heel veel heb gekocht van mensen die de CD heilig verklaarden, nu spijt hebben, het is te laat. Aan de andere kant, wat moet ik met al die duizenden lp's, draaien is het enige wat ik er mee kan, luisteren en af en toe maak ik iemand blij met een plaat die ik dubbel heb, markplaats verdient weinig aan me. De platen van Frank Zappa maak ik schoon in de wasmachine die ik meegepikt heb van radio Vogelenzang in Bennebroek, waar ik een paar jaar gewerkt heb, een soort ziekenhuis omroep met dj's, die er alles voor over hadden en beroemd wilden worden. Duizenden singeltjes en platen, een paradijs voor mij binnen handbereik en geen Eva die me van de verkeerde boom wilde laten eten, ik werd er niet uit verdreven, sterker nog ze vroegen me om te blijven, maar ik ging zelf weg, ik was niet zonder zonde, ik nam een platen reinigings apparaat mee dat werkeloos op zolder stond en gebruik het al heel veel jaren om mijn platen mee schoon te maken, niemand die het mist. Ten minste dat denk ik, ik heb er nooit iemand over gehoord, toen niet, nu niet en ik vraag me af of radio Vogelenzang nog wel bestaat. Ik zag laatst foto's van het terrein, het hoofdgebouw staat er nog, de vijver, Iepenhorst, Eikenhorst en de kerk, monumentaal, maar het verleden kunnen we beter vergeten, het was een hel, ik hoor nog het geschreeuw uit de isoleercellen, niet een uur, twee, drie uur, maar dagen lang, ik moest af en toe helpen om mensen daar te krijgen, je bent lekker groot en ik dacht er niet over na op dat moment, de gekte, de totale waanzin, chaos, niet te bevatten, onbeschrijfelijk, maar er moet iets gedaan worden om een mens tegen zich zelf te beschermen als hij of zij het niet zelf kan. Op een morgen verwachtte ik een aantal mensen van de gesloten afdeling om iets te gaan doen, creatief onder mijn begeleiding, alleen Toos kwam. Een begeleider gaf me een korte uitleg, ik begreep het niet helemaal, maar hij had geen tijd en ging weg. Toos zat op een stoel, koffie en een sigaret, ik wachtte, maar ze zei niks, nog een sigaret, stil, wat moest ik doen, luisteren, maar er werd niets gezegd. Ik durfde niets te vragen, helemaal niet of ze iets creatiefs wilde gaan doen, alles was teveel. Ik ben in het water gesprongen (de Haarlemmertrekvaart ligt achter het terrein van Vogelenzang), zei ze om me te verdrinken, maar het werd zo donker om me heen, ik durfde het niet en kwam weer boven. Nu zit ik hier, ik leef, eigenlijk wil ik dat niet, maar ik kan het niet.

Toos was niet haar echte naam.