Ik maak nu een begin, dan kan ik straks zo verder schrijven, het verhaal blijft van 8 mei. Zo nu ga ik verder het is 0.41 uur, maar waarover? Het voorjaar, elk jaar verwonder ik me er weer over hoe snel de bladeren aan de bomen groeien, het zwarte, donkere land groen kleurt in zoveel tinten dat is niet te beschrijven zo mooi. Ik rijd terug van het werk op de motor, ruik het voorjaar, ik was even bang om weer op de motor te stappen, kan ik het nog wel, word ik niet te oud, de angst is ongegrond, ik stap op en rijd weg als in mijn beste dagen. Ik zie de bochten, kijk vooruit, een tractor zonder lichten slaat af naar links, ik wachtte, twijfelde om in te halen en schakelde van drie naar twee, ik heb geen haast, nooit, ik kijk om me heen en geniet van het rijden. Wie zong het ook al weer, bluesman Howlin' Wolf; I'm built for comfort, I ain't built for speed en zo is het maar net, ten minste voor mij, snelheid is niet het hoogste goed, maar de veiligheid, misschien laf of zonder risico, maar dat is een ander verhaal. Howlin'Wolf bedoelde het natuurlijk in de liefde, daar moet ik alle veiligheid laten varen en afgaan op mijn gevoel, ik draai het gas open en stuiter over de klinkerweggetjes, ik moet de vering terug draaien, de zware bepakking heb ik afgelegd, letterlijk en figuurlijk. Het leven na zes weken onderweg samen met Jolle maakt het thuis komen gewoon, anders, het was zo mooi, moeilijk wennen was het om na de eenvoud van de tent weer de luxe van alledag te ervaren in een huis dat van alle gemakken is voorzien met rijen boeken en platen. Nu geniet ik er in volle teugen van. Jolle kus.