Gisteravond zag ik veel foto's van mijn ouders, broers, zussen, hun kinderen, kleinkinderen, van mezelf in mijn jonge jaren, dan komen herinneringen terug van het moment waarop de foto is genomen, de tijd waarin ik toen leefde met dezelfde mensen met wie ik het weekeinde samen was, nu allemaal veel ouder met eigen gedachten over de foto. Er wordt gelachen over verhalen die verteld worden bij de beelden die we zien, de een weet dit, een ander zegt dat het anders was, samen komen we er uit, ontroering bij foto's van geliefden die er niet meer zijn, herkenning van personen uit een ver verleden, verhalen volgen de beelden, iedereen heeft iets te vertellen, oud en jong, we zijn een deel van elkaars geschiedenis, we vullen de stukjes aan die in eigen herinnering ontbreken, uiteindelijk klopt het verhaal weer. Het was een mooi weekeinde, kinderen spelen met elkaar binnen en buiten, het is zo eenvoudig als je naar ze kijkt, daar kunnen we als volwassenen een voorbeeld aan nemen. Onze grote belangrijke wereld wordt een grasveld, een vloer waarop je kan voetballen, een stok die een geweer wordt en niet in het vuur of weggegooid mag worden, de fantasie van kinderen die volwassenen nog maar af en toe kunnen volgen, ze zijn het spel en de eenvoud vergeten en praten over politiek, oorlog, ellende, werk, waar het plezier lijkt te zijn verdwenen, het gemopper overheerst. Nog een rondje rennen om het huis onder de slagboom door die net te laag is, maar je stoot je hoofd niet en lachend kom je terug lopen, wat verliezen we toch veel plezier om te doen van er in ons op komt, maar we durven het niet meer als we ouder worden. Laat de kinderen tot me komen, want zij zijn het koninkrijk Gods, God vergeet de kinderen en hun ouders op de boten, die een beter leven zoeken in het rijke westen, veel van de kinderen verdrinken, ik drink een biertje, schrijf mijn verhaal, het is schrijnend, wat kunnen we doen om de wereld leefbaar te maken voor iedereen?