Hardlopen is een gezonde bezigheid, maar het wil wel eens anders gaan dan je vooraf had bedacht. Even een half uurtje lopen terwijl het donker wordt, je de omgeving niet kent, geen telefoon bij je hebt, geen stukjes brood of witte steentjes om de route te markeren, je verdwaalt of je het wilt of niet. Anderhalf uur lopen, twee uur, terwijl je maar een uur in de benen hebt, ik ken het van vroeger en niet willen toegeven dat je niet meer verder kunt. Ondertussen wordt het thuisfront ongerust, even later bezorgd en niet veel later stapt een bezorgde vader in zijn auto om te gaan zoeken, een aardige broer gaat mee met een paar biertjes voor de dorstige lopers. Waar moet je ze zoeken in het donker, zelf kent de vader de omgeving ook niet, een toeval mocht hij ze tegen komen. Ongerust nemen we nog een biertje, het valt wel mee zeggen we, ze lopen niet in zeven sloten tegelijk, het is wel koud met alleen een t-shirtje en korte broek, maar ze zijn jong en onbezorgd gelukkig. Ze komen met een grote lach binnen lopen, het gaat bij de sterke verhalen van ons familie weekeind horen, weet je nog dat Jelmer en Sjoerd gingen hardlopen en ze verdwaalden, twee uur later waren ze pas terug in het pikkedonker. Het zijn zorgen die in het niet vallen bij heel veel van wat ik in de krant heb gelezen vanmorgen, we leven in een gekke wereld, een wereld die op hol is geslagen in het najagen van geluk, geldelijk geluk, als je dat niet in je eigen land kunt vinden dan vertrek je naar het beloofde land, als je geluk hebt dan kom je aan, als je minder geluk hebt dan verdwaal je, er is niemand die je zoekt en als je geen geluk hebt dan verdrink je. Niemand mist je, er is geen bezorgde vader die je gaat zoeken, je word vergeten door iedereen. Wij drinken nog een biertje, vergeten de zorgen, een weekeinde samen met de hele familie.