Mijn zoon Jelmer vroeg er naar, net als vriend Jolle, welke geliefde is overleden, na mijn korte berichtje op stille zaterdag. Het was een gedachte aan het verhaal over Jezus, die was gestorven en in zijn graf werd bijgezet, op stille zaterdag rustte hij daar nog voordat hij op paaszondag opstond uit de doden, zo gaat het verhaal. Jolle was verrast, verbaasd, hij wist niet over wie het kon gaan, je verteld iets, maar je laat ons raden over wie het gaat, was zijn verwijt. Misschien moet ik duidelijker zijn. Hij dacht dat ik moest denken aan Marieke, een verhaal apart, die verdronk toen de Rijnboot waarop ze werkte, zonk, het was in april, maar daar dacht ik niet aan. Toen Jolle het ter sprake bracht, kwamen heel veel herinneringen terug, hoe verliefd ik was, het eerst nog niet doorhad of het niet wilde weten, maar de laatste nacht toen we naar het strand liepen, waar we voor het eerst zoenden en terug liepen naar van Zanten, bloembollenbedrijf, sloeg de liefde in alle hevigheid toe. Ik reisde naar Londen met kerst om haar te zien, ze werkte daar als au pair, niks geregeld, op de bonnefooi, ik wist niet waar ik zou slapen, alle vertrouwen van de wereld. Zo mooi was het om door die stad te zwerven, verliefd en alleen oog voor elkaar, niets anders telde dan wij samen. Nu leef ik al een tijd alleen, ik ben er langzaam aan gewend geraakt, het is goed zo, ik heb het samen zijn achter me gelaten in de eenvoud van het alleen zijn.