Een prachtige vrijdag.
Als ik de gordijnen in de kamer open doe schijnt de zon naar binnen, verwarmt de kamer tot een aangename temperatuur zonder dat de kachel aan hoeft. Ik loop een flink stuk met de hond, nadat ik de pony heb buitengezet, het waait niet meer, heerlijk, de vogels fluiten, de modder op het ruiterpad verdwijnt langzaam, ik kan er weer lopen zonder weg te zakken of uit te glijden. Thuis de krant, koffie, sinasappels persen en geroosterd brood met jam, het leven is mooi, terecht goede vrijdag, hoewel het verhaal even tragisch is als mooi in zijn betekenis.
Goie Vrijdag
Judas, dei is schuld,
'n verroader!
En Petrus mit zien:
"ik ken hom naait",
'n leugenoar!
En aal dei anern
dei mitdoan hebben
hom te krusegen,
dei roupers;
tóukeken hebben ze,
zunder haand-oetsteken,
votlopen binnen ze!
Soldoaten nait,
dei bleven
tot 't enne aan tou,
tot 't duuster weur,
midden overdag...
Ze dobbelden,
gavven hom edik,
luusterden noar hom,
leste woorden,
stoken zien zied deur;
zai wazzen dichter bie hom
as dei, dei joarenlaank
mit hom optrokken wazzen...
Judas, dei is schuld,
moar wel mag dei Judas
den wel wezen:
'n vrumde, 'n noaber
of ain van nog dichterbie
ain van ons zulf meschain?
Wat zollen wie doan hebben:
roupen, votlopen of vechten?
Wel duurt 't hardop zeggen?
deur Daan van Vliet
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}