Het is laat, nooit te laat voor muziek, vanavond eerst het laatste stuk, vier kanten op lp, van de Mattheus geluisterd op de bank, terwijl het donker werd. Nu in het donker luister ik naar Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band, een plaat uit 1967, ongelofelijk mooi, alle geluiden die ik vroeger op mijn mono pick-up niet hoorde klinken nu helder in stereo. Ik ben even terug thuis in de Johan Mulderstraat, het pleintje, Dorie kwam boven bij ons thuis, dat kon alleen maar als mijn ouders er niet waren, ze was Rooms-Katholiek, om te praten over de laatste single van the Beatles, ik leek een beetje op Paul, zei ze. Verkering hadden we, het mocht niet, we gingen naar de kermis, stiekem, achter om naar haar huis, zoenen in het halletje bij de voordeur. Geloof staat mensen in de weg om elkaar lief te hebben, hoe is het mogelijk denk ik nu, ik heb me er tegen verzet, maar niet genoeg, openlijk er voor uit durven komen en laten zien dat ik van iemand houd. A DAY IN THE LIFE, I read the news today, oh boy. Het wordt nog later met Magical Mystery Tour, the fool on the hill, hij lijkt op mij, day after day, alone on a hill, the man with a foolish grin is perfectly still, but nobody wants to know him, they can see he's just a fool as he never gives an answer. Ik luister alsof het de eerste keer is dat ik deze muziek draaide, ik hoor zo veel wat ik nog nooit eerder hoorde, het is zo mooi, een passie, nu even geen Bach, maar the Beatles, het kan ook Hendrix zijn of C+B, Neil Young, Joe Cocker, zo veel mooie muziek. De nacht is jong net als ik, morgen ben ik vergeten wat ik nu heb geschreven, zo gaat het. Penny Lane, very strange, terug in de tijd, alleen ik kan mijn verhaal vertellen, morgen een nieuwe dag gelukkig.

Het laatste nummer van de plaat is All you need is love, love, love is all you need, she loves you, yeah, yeah, yeah. Erbarme dich van Bach komt er dicht bij. Welterusten.