Het is stil in huis, heerlijk om zonder muziek in mijn stoel te zitten, het bezoek was geen verzoeking (soms voel ik dat zo) maar famillieleden, die zijn altijd welkom, wanneer dan ook, de deur staat open . Ik moet even tot mezelf komen, wat een gelul denk ik, wees nou eens eerlijk, ok, ik houd niet van drukte, maar vind het wel fijn als iedereen langs komt, te horen hoe het met ze gaat, wat ze doen, hun leven, wat ze denken, kinderen en problemen in relatie's, hoe eerlijk zijn we? En als ze vragen hoe het met mij gaat. Hoe eerlijk ben ik, ik vind het fijn om voor iedereen te koken, als ze vragen hoe het met me gaat dan zeg ik goed, ondertussen denk ik ik ben alleen, het is niet erg, soms een zegen, vaak een gemis van samen. Samen is een woord, een hoedanigheid waar ik me nooit thuis bij voelde, daar heb ik veel mensen verdriet mee gedaan, heel veel verdriet, er zijn niet genoeg woorden om het goed te praten, alleen misschien een kus.

In de stilte van de eenzaamheid voel ik me gelukkig, er zijn zoveel lieve mensen om me heen die me weer op de aarde doen landen, mij het besef van de werkelijkheid terug geven, nu nog even de stilte verstoren met harde muziek, de gedachte aan de dood verstoren.

De tuinman en de dood.

Een Perzisch Edelman:

Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,

Mijn woning in: Heer, Heer, een ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,

Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,

Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,

Voor de avond bereik ik Ispahaan!"-

Van middag (lang reeds was hij heen gespoed)

Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

Waarom, zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,

Hebt gij van morgen mijn knecht bedreigd?

Glimlachend antwoord hij: Geen dreiging was "t,

Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,

Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan.

P.N. van Eyck