Stilletjes.
Ik voel me stilletjes, dat klinkt misschien vreemd of raar, maar het is een ingetogen gevoel van medeleven met mijn oom die me dierbaar is. Hij was er altijd, op afstand, soms dichtbij, in gedachten, de jongste met vier oudere broers in een tijd waarin alles veranderde en de jongeren botsten met de ouderen, hij was er nooit bang voor om de confrontatie aan te gaan in woord en daad. Ik ben wat terughoudender, afwachtender, stilletjes zoals ik me nu voel, ik voelde zijn arm vaak beschermend om me heen, figuurlijk gesproken, als hij in mijn oor fluisterde, zoek je eigen weg in het leven ook al is het moeilijk, dat doe ik ook, dan komt het uiteindelijk goed met je. Ik ben ook wel eens boos op hem geweest als hij in een discussie met mijn vader verkeerde woorden gebruikte, net als mijn vader trouwens, die ook koppig bij zijn standpunten bleef, veel drank maakte de omgang ook niet makkelijker, misschien het praten nog wel maar de redelijkheid niet. De herinneringen aan hem blijven onverminderd mooi en dierbaar, kus.
Om de stilte letterlijk weg te blazen draai ik keihard de live lp (4 platen) van Fleetwood Mac uit 1970, het gevoel blijft stil.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}