Ik ben geboren in Groningenstad, waar ik twee en twintig jaar heb gewoond, later na westerse omzwervingen kwam ik in Hellum terecht, een klein plaatsje tussen Schildwolde en Siddeburen en bouwde ik met hulp van broers, Joop, vrienden een prachtig houten huis op een mooie plek aan de rand van het dorp. Ik sprak met een licht accent, noem het een knauw, ik slikte de e voor de n in, kopen werd kop'n, niemand die het erg vond, laat staan dat het opviel. Pas toen ik in het westen kwam, daar ging werken en later wonen, werd ik er op gewezen, niet subtiel of met tact, nee, ik was een stomme boer uit het noorden, er werden grapjes over gemaakt, niet alleen achter mijn rug, maar ook als ik er bij stond, in het westen wordt het mooiste nederlands gesproken zeggen ze daar zelf ingenomen. Ik leerde zonder accent te praten, werd gevatter in mijn antwoorden, liet me niet meer alles zeggen, maakte grapjes over de westerse onwetendheid over de provincie. Ik was een allochtoon, Groningen was verder weg dan Turkije, de westerling dacht dat de wereld ophield bij Utrecht, terwijl ik me voorbij Zwolle pas weer thuisvoelde in het noorden. Ik paste me moeiteloos aan, maar bleef een noorderling. Vooroordelen over afkomst zijn in deze tijd geen uitzondering helaas, het maakt niet uit waar je vandaan komt, we've got to live togheter, hoedanook en dat moeten we elkaar vertellen, niet vergeten. Mensen vergeten dat het gas uit het noorden komt, van enige solidariteit hoor ik niks, iedereen is blij dat het huis nog verwarmd wordt. Draaien we de gaskraan dicht dan komen de protesten, horen we dat het gas van iedereen is, wat denken we wel niet in het noorden, het rijke westen heeft bovenmatig geprofiteerd van de gas opbrengsten, wij zakken in de grond, het leed is niet te overzien. Ik kom hierop door een boekje dat ik gisteren kocht, de dichtbundel Twijstried van Simon van Wattum, dichter en schrijver in het Gronings. Dat is ook zoiets, het dialect, de streektaal of hoe je het wilt noemen is nu volkomen geaccepteerd in de provincie en in de rest van het land, iedereen is trots op de taal van de geboortegrond, oude gebruiken worden in ere hersteld, zelfs het landschap moet er weer uitzien zoals vroeger, maar het gaat niet natuurlijk, het wordt geschapen en niet in zeven dagen.

dichten

Ik dicht

om ons toal,

om de Muze

en moeke

Netuur.

Ik dicht

om de wereld,

de dreum

en de laifde.

Ik dicht

Ik dicht

in de spaigel

van joen

gewaiten

en dat van mie.

Simon van Wattum