Wat verwachtte ik van mijn leven toen ik 16 of 17 jaar was? Ik begon net te na denken over mijn toekomst, maar dat was nog zo ver weg, ik moest alles eerst nog ontdekken, ik had geen flauw idee wat er allemaal zou kunnen gaan gebeuren laat staan dat ik er een stuur over zou hebben. School en uitgaan beheersten mijn leven in omgekeerde volgorde, school was bijzaak, de hoofdzaak leerde ik in het randgebeuren, ik overschreed de grenzen van mijn leven, die tot dan toe door mijn ouders en de kerk werden bepaald en ontdekte een nieuwe wereld zonder zoveel regels en beperkingen waarvan ik het bestaan altijd wel vermoed had, maar opeens stond ik er midden in. Ik genoot ervan met volle teugen tegen de wil in van vader, moeder en dominee, mijn eigen gang bepaalde ik zelf zonder terughoudendheid, het was alles of niets. Maar wat verwachtte ik van mijn leven? Ik haalde mijn havo diploma, gelukkig, want ik was behoorlijk zenuwachtig voor die tijd. We werkten in Hillegom in de bloembollen, Joop, Tineke en ik, op de dag van de diploma uitreiking gingen we met de trein terug naar Groningen, vertraging of te laat vertrokken ik weet het niet meer, we gingen met een taxi van het station naar school en waren net op tijd voor de ceremonie, alledrie geslaagd. Ik ga de verwachtingen van mijn leven nog steeds uit de weg, ik ging naar de kunstacademie en op cathechisatie vroeg de dominee aan ons wat we met onze opleiding konden worden. Ik had geen flauw idee en vond het ook niet belangrijk, ik had geen verwachtingen, ik leefde van de hak op de tak en dat bleef zo, nog steeds leef ik van dag tot dag zonder verwachting. Ik zie wel hoe het gaat, het gaat goed, de enige verwachting is de hoop op een gezond en gelukkig leven.