Schoonvader Herman Lelivelt noemde mensen die iets doms, stoms, belachelijks, vreemds of raars deden een stomme'n hond, op z'n achterhoeks uitgesproken, het kreeg daardoor een zachtere klank waardoor het stomme werd afgezwakt tot een mildere vorm van schelden. Was het serieus dan had hij daar andere, hardere woorden voor, heel uitgesproken. Ik moest aan stomme'n hond denken toen ik in de bijkeuken de schade poogde te herstellen die de hond Remie er had aangericht, waarschijnlijk tijdens onweer of vuurwerk. Door paniek, angst krabde en/of beet ze de vloer, deurposten en deuren kapot, ik weet het niet precies. Ze is wat langer alleen thuis, ik probeer wel in mijn pauze's terug te komen en haar uit te laten, maar het blijft een lange tijd zonder dat ze wordt uitgelaten. Nu gaat ze in een bench, overigens zonder problemen, wat me verbaasde, want het blijft opsluiten. Gelukkig krijg ik af en toe hulp om de hond uit te laten, het is ook geen straf om een stuk met het beestje te wandelen. De bijkeuken wordt hersteld en nog mooier dan voorheen, ondertussen luister ik naar de gregoriaanse, russisch -orthodoxe en andere gezangen, prachtig, maar ik versta er niets van, jammer, ik lees de teksten op de hoezen, die vaak ook in een vreemde taal en dus onleesbaar voor me zijn. Ik geniet van de stemmen, muziek uit een tijd dat het woord orthodox nog geen negatieve bijklank had, maar een beleving was in religieuze zin. Nu even wat anders, Alexandra, een Duitse schlagerzangeres die in 1969 onder verdachte omstandigheden verongelukte, mierzoete muziek, prachtig gezongen en te verstaan. Ik weet het, niemand hoeft het mij te zeggen, over smaak valt niet te twisten, ik luister naar alles zonder voorbehoud of oordeel, ten minste dat probeer ik. Mijn oren kunnen veel verdragen, maar soms wordt het teveel, dan hoor ik de muziek niet meer, stilte klinkt boven alles uit.