Ik heb moeten leren om te zeggen wat ik denk en misschien nog belangrijker wat ik voel in goede en vooral slechte tijden. Dat leerde ik niet op de lagere school, helemaal niet op de middelbare school, waar ik vooral probeerde om me te verschuilen achter mijn uiterlijk, lang haar, oude kleren, niet slim natuurlijk, want daardoor viel ik juist op. Ik leerde om van me af te bijten, een weerwoord razendsnel te formuleren, toen ik in de bloembollen werkte, later kostte dat me geen enkele moeite. Als jongen met een licht Gronings accent werd ik in het westen gelijk uitgemaakt voor boer met een ondertoon van achterlijkheid, voor dom versleten. Toen na verloop van tijd bleek dat deze jongen heel wat meer in zijn mars had dan dom zijn en opklom in het bedrijf, wat me geen enkele moeite kostte, tot loodsbaas, waar tegenwoordig vast een prachtig woord voor is dat de lading dekt, maar het werk wordt niet anders. Ik leerde me verbaal te weren tegen opmerkingen over mijn noordelijke afkomst en pareerde de aanvallen met snedige opmerkingen over westerse mensen waarvan het leefgebied niet verder reikte dan amsterdam in het noorden, rotterdam in het zuiden en utrecht in het oosten, verder kwamen ze niet, daar begon het buitenland en het onbegrip. Na verloop van tijd verdwenen de opmerkingen en kwam er iets van waardering voor de manier waarop ik mijn werk deed, ik leerde praten zonder te knauwen, zoals ze daar zeggen beschaafd nederlands. Ik dwaal af, leren om me verbaal te weren in een boze wereld heeft niets te maken met zeggen wat ik denk of voel, dat is nog een paar stappen verder. Heb ik dat geleerd of moet ik dat nog leren, soms weet ik het niet precies, maar erover schrijven gaat me nog steeds beter af dan er over praten, het wordt wel steeds makkelijker (er zijn uiteraard mensen die er anders over denken) nu ik wat ouder word, gelukkig maar. Als ik mijn stukjes schrijf dan heb ik alle tijd om naar woorden te zoeken die zeggen wat ik denk en voel, dan ben ik gelukkig, ik kan het veranderen als ik wil, terwijl in een gesprek het gezegde woord niet terug genomen kan worden, ik kan mijn woorden niet meer inslikken, ook al zou ik dat soms graag willen als ik te snel zeg wat ik denk, maar dat overkomt me niet zo snel, misschien tot teleurstelling van veel mensen die wel meer van me willen horen. Praten bij een vuurtje, buiten of onderweg naar ver weg, ik heb het wel in me, maar niet altijd, iedereen bedankt voor het geduld en de aandacht.