Haastige spoed is zelden goed, nu wel want het is half twaalf, ik heb nog een half uur om iets te schrijven. Ik had er vandaag nog niet over na gedacht, meestal schiet me wel iets te binnen in de loop van de dag of er gebeurt iets , ik zie iets, ik hoor iets, ik lees iets. Vandaag niet, een beetje saaie dag, niet vervelend, maar van dertien in een dozijn. Ik zal jullie er niet mee lastig vallen. Wel om over na te denken, niet om naar te kijken, is het in de brand steken van een met benzine overgoten Syrische piloot, hoe ver ga je in een oorlog of hoe noem je deze strijd voor het stichten van een kalifaat dat mensen onderdrukt in naam van het geloof. Het zijn mensen die gruwelijke moorden plegen om angst te zaaien in de harten van iedereen die voor vrede en verdraagzaamheid is, geweld heeft nog nooit iets opgelost, het kost alleen veel levens, zorgt voor verdriet en enorme trauma's. De enigen die er wel bij varen zijn de wapenhandelaren, wie dat dan ook zijn, zij worden rijk in een arme wereld. Gruwelijke beelden zijn niet alleen van deze tijd, snuff movies heetten ze vroeger. Ik herinner me eentje waarop te zien is dat rebellen in Liberia de oren afsnijden van Samuel Doe, de president, verder gaan met bier drinken terwijl de man verminkt wordt, pijn lijdt, vernederd wordt en uiteindelijk wordt gedood. Het verhaal gaat dat de rebellen delen van zijn lichaam hebben opgegeten, omdat hij een tovenaar was. Samuel Doe was door een gewelddadige coup aan de macht gekomen, dictator, zo'n einde is onmenselijk, net als zijn bewind, maar hoe kan je de rekening vereffenen op een menselijke wijze als je zelf alle regels aan je laars lapte? Als hij voor het gerecht berecht zou zijn geworden, had hij misschien een straf gekregen waarvan de slachtoffers en nabestaanden schande hadden gesproken, maar was dit gerechtigheid of waanzin?