Gisteravond schreef ik tot twee keer toe mijn dagelijkse verhaal en tot twee keer toe verdween het geschreven bericht in de lucht in plaats van op de weblog toen ik op 'verwerken' drukte. Jammer, maar het gaf geen ergernis, zoiets kan gebeuren, misschien had ik iets verkeerd gedaan, ik weet het niet. Ergernis en het ontstaan ervan, hoe je stemming kan omslaan, dalen tot een dieptepunt en hoe weinig invloed ik daar op heb, ik moest denken de reis naar de Noordkaap. We gaan met de boot van Helsinki naar Tallinn (Estland), aangekomen rijden we door de stad, het begint te miezeren, de weg is slecht, ze rijden hier als idioten, we gaan verkeerd op een snelweg en via een prachtige binnenweg proberen we weer op de goede route te komen. We rijden met een kaart, ouderwets romantisch, betrouwbaar, maar niet altijd duidelijk, we redden ons er mee en hebben geen haast. We rijden in de regen door een prachtig landschap, maar ik heb er geen oog voor, een camping met een warme douche is ver weg. We komen weer op de goede weg, hier moet een camping zijn volgens de kaart, de enige in de wijde omgeving, we vragen aan mensen naar de plek, maar er is niks, geen camping te bekennen. We rijden langs oude vervallen fabrieks complexen, grote landhuizen die betere tijden hebben gekend, we gaan terug en zoeken nog eens, hier moet het echt zijn, het regent nog steeds en een lichte wanhoop komt over me, ik zie Joop ook twijfelen, er is geen camping. We zien een bordje met een bed, rijden het pad op, komen bij een verlaten huis met op de deur een briefje dat er om zeven uur 's avonds iemand zal zijn en volgens mij ook een telefoon nummer, waarvan de eigenaar niet antwoordde. Vertwijfeld lopen we om het huis, er zit niks anders op om door te rijden, waar zijn we beland? Met tegenzin stap ik op de motor, we rijden verder, de volgende camping is over 100 kilometer of zoiets, ik weet het niet meer. Reizen is onderweg zijn met alles wat er bij hoort, maar soms lukt het even niet, de weg naar huis is nog ver. Een bordje met een bed, we slaan links af, door de regen komen we bij een houten schuur met een zware deur. Parkeren, de deur is open, pas op voor je hoofd het is laag, er komt een man aan die ons niet verstaat, hij roept zijn vrouw die engels praat, alle kamers zijn vol, maar we zijn moe, op en willen niet verder rijden. We vragen of we onze tent achter het huis op mogen zetten, geen probleem en we kunnen boven douchen, er is een achter ingang die we kunnen gebruiken. Een prachtige plek achter een schuur, het regent nog, we zetten de tent op, modder, alles is nat, maar we hebben onderdak en na het douchen gaan we naar binnen, een restaurant in een oude schuur met een muur van een meter dik. We kunnen hier eten, er zijn nog meer mensen, we bestellen een groot glas bier en een voorgerecht van gefrituurde varkens botjes en een hoofdgerecht met vlees, zo lekker heb ik de afgelopen jaren niet gegeten. Nog een bier en we praten er over hoe het mogelijk is dat je stemming, je gemoedstoestand zo beinvloedbaar is door slecht weer, geen camping, een verkeerde weg en al dat soort dingen, terwijl dat helemaal niet nodig is, want hier zitten we, warm met alles wat we wensen, aardige mensen die ons helpen en een plek om te slapen. Het zijn de lessen die we leerden onderweg, toen ik vanavond met de hond liep zag ik de weg weer die we toen reden voor me met alle details.De volgende morgen een ontbijt met verschillende soorten brood, koffie, met de hand gesneden plakken kaas en ham, in pakken en later weer regen, het deerde ons niet, er komt altijd een plek om te rusten bij vriendelijk gastvrije mensen.