Zondag, uitslapen als ik vrij ben (wat is vrij?) koffie, sinasappels persen, een gekookt eitje met geroosterd brood meer kan ik niet wensen. Mijn moeder is thuis, we drinken koffie, we praten eerst over koetjes en kalfjes, zo gaat dat, ze vraagt naar mijn zoon, bijzonder zonder omwegen, hoe het met hem is nu hij alleen is (net als ik, maar daar hebben we het niet over) en hoe het gebeurde zo plotseling. We praten over kinderen, ze vertelt over ons toen we jong waren, dat ze ook 's nachts voor ons moest zorgen, want mijn vader had nachtmerries zei ze, hij werd wakker met herinneringen aan de oorlog, gevangenschap en wist niet meer waar hij was, kon er niet over praten, nooit. We hadden het moeilijk, zei ze, hij kon niet werken, we gingen drie weken naar een huisje van oom Job in Zeegse om tot rust te komen, eind jaren vijftig, ik moest voor drie kinderen zorgen. Wat weet ik weinig van mijn moeder en vader, hun verleden, wat ze dachten over ons, hoe ze groot zijn geworden, hun jeugd, wat vonden ze van hun ouders. Heel af en toe vertelt mijn moeder iets over haar leven zonder dat ik er naar hoef te vragen, een lang leven, er is nog zo veel te vertellen, maar durf ik dat? De veranda opgeruimd, ruimte om het voorjaar te beginnen, een kleine tafel om bij te zitten uit Lichtenvoorde, waaraan ik de krant kan lezen, kan ontbijten zitten op een blauw geverfde stoel van een rommel markt. Kinderen en ouders zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, altijd, een kus, koffie, ik kijk je aan, erbarme dich, muziek, pasen, ik ga naar huis, alleen, maar er is altijd liefde. People are strange, the Doors, gisteravond de eerste plaat gedraaid, daarna alles in de goede volgorde, ook live. Doors passion zo vlak voor pasen.