Grijze wolf.
Vaak voel ik me een grijze wolf die er voor gekozen heeft om alleen te leven, af en toe contact heeft met de roedel waar hij bij hoorde, maar niet goed kan aarden in de groep, als het moeilijk wordt gaat hij weg. Het is geen eenzaam bestaan, hij blijft binnen het bereik van de familie, ook al weten ze dat niet altijd, misschien dat ze hem nu en dan uit het oog verliezen, maar hij blijft waakzaam en gaat niet te ver uit hun buurt. Zo is het eigenlijk altijd geweest, in een groep voel ik me vaak niet op mijn gemak en dan ga ik weg, soms was dat in een relatie ook zo, maar ik bleef altijd wel in de buurt om voor iedereen te zorgen. Ik wist vaak niet hoe ik het moest doen of wat ik moest doen en vragen is ook niet mijn sterkste kant, gevolg er gebeurde niets, alleen maar onbegrip als ik weer vertrok zonder een spoor na te laten. Ik zag vragende ogen maar ontweek de vragen op een subtiele manier, of was het geraffineerd, uitgekookt? Nee, ik denk dat ik het me van jongs af heb aangeleerd om te verstoppen, weg te gaan, te zwerven als een wolf, maar ik bleef wel altijd in de buurt, want ik was ook bang om alleen te zijn. Hoe kom ik hier bij, denk ik nu, waarom schrijf ik het op? Dat is het mooie van denken, er komt geen einde aan, steeds is het weer nieuw, verrassend, verontrustend, mooi, angstig, soms lelijk of boos, geruststellend, vredig, maar het is altijd ik, het laat me niet los, geen seconde.
Reacties
Reacties
Lieve Sijtze,
Mooi, lief, treffend en herkenbaar beschreven over de grijze wolf en het zorgen voor de roedel/familie. Wel heel fijn dat je, door over jezelf te schrijven, je wat meer uit, zodat we je beter kunnen begrijpen. Hopelijk ga je je daardoor ook meer op je gemak voelen binnen de familie/relatie. Bedankt, Liefs, Mieke.
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}