Ik vind het elk jaar weer een prettig moment als ik zie dat het langer licht bijft, zo rond half januari, het maakt niet uit of het koud is of zoals vandaag, wind met regen en hagel. Het licht gaat er ook anders uitzien, helderder lijkt het wel of is dat verbeelding? Langer licht doet verlangen naar het voorjaar, helemaal als de winter besluit om voorlopig weg te blijven en het nog steeds herfst lijkt. De houtkachel maar aan dan wordt het heerlijk warm. In de zaterdagkrant heb ik alle commentaren, meningen, columns, ingezonden brieven/stukken gelezen over het vreselijke gebeuren in Frankrijk van de afgelopen week, maar over ik er wijzer van ben geworden? Het is even nieuws, als de glans er af is gaan we snel over naar de volgende ramp of misschien eens een goede tijding, maar dat is nieuws, het is oud voordat de dag voorbij is. En leren we er van met ons allen of is het een onbegonnen zaak, we roepen "wat erg, wat naar, verschrikkelijk" en gaan door met ons leven alsof er niets gebeurd is. Misschien moet dat ook om te kunnen overleven, te kunnen doorleven in zo'n wereld, waar de verschillen op alle gebieden, in alle streken (de wereld is langzamerhand klein geworden) zo ongelofelijk groot zijn. Ik zit hier in het noorden van Nederland in mijn oude stoel in een warm huis met een kast, koelkast en vriezer vol eten, een grote tuin, waarin ik groentes verbouw, niet omdat het nodig is, maar omdat ik er plezier in heb. Wat is het verschil dan groot als ik denk aan mensen die van de verbouw van hun groentes afhankelijk zijn, met moeite rondkomen, kilometers moeten lopen voor water, als dat er al is en als de oogst mislukt niet even naar de winkel kunnen gaan om alsnog eten te kopen. Waarom worden problemen niet wereldwijd aangepakt? Dat lijkt me toch niet zo moeilijk, de wereld is een dorp geworden, ik loop morgen bij de buren binnen die aan de andere kant van de wereld wonen. Zijn we bereid om een deel van onze welvaart in te leveren zodat iedereen het beter krijgt? Ik kan wel hard ja roepen, maar als morgen een kwart van mijn loon wordt ingehouden als welvaarts belasting voor een betere wereld, dan piep ik waarschijnlijk anders, ik ben ook een struisvogel idealist. Ik moet anders gaan denken, wij moeten anders gaan denken, niet meer als wij en zij, maar een als wereldwijd wij, we horen er allemaal bij, maar dat beseffen we nog niet of te weinig, het is nog te vaak ikke, ikke en de rest kan stikke.

Ook zo'n luxe, platendraaien, ik draai Let it be, ooit gekregen van mijn vader die de plaat had gewonnen bij het klaverjassen, maar hij hield niet van dit soort muziek, gelukkig voor mij.