Gisteravond draaide ik de plaat Heartbreaker van the Free, dan komt er een golf van herinneringen over me heen, voor het eerst gehoord op de radio bij Super Clean Dream Machine dat gepresenteerd werd door Ad Visser van Toppop. Vandaag Free live met All right now en daarna de lange versie van de lp Fire and Water. De huilende gitaar van Paul Kossoff past bij deze dagen van rouw, niemand kon de gitaar zo laten janken als hij, helaas te vroeg overleden. Ik kijk op google, Free, Paul Rodgers, enz. en zie dat Paul een nieuwe plaat heeft gemaakt met soul klassiekers, in de begeleidingsband spelen veel muzikanten van de originele opname's, een droom voor een zanger en zo klinkt het ook, The Royal Sessions, zo heet de plaat is prachtig, Otis Redding, Sam Cooke, what a wonderful word this could be en meer, Steve Cropper en Booker T. Jones. Misschien overbodig, maar wel mooi om naar te luisteren. Werk en muziek zorgen ervoor dat ik met mijn hoofd niet steeds bij het drama van Parijs ben, het lijkt wel of Frankrijk in oorlog is, tegen wie? Ik hoor berichten waar ik bang van word, straks het journaal kijken, Paul zingt, Born under a bad sign, bad luck and trouble, zou dat het zijn, maar dat is te gemakkelijk, het gaat over de liefde en niet over het geloof, dat maakt een groot verschil of niet, ik weet het niet. Paul zingt, I've got dreams to remember van Otis Redding, dromen zijn bedrog, maar nu wil ik ze zo graag geloven en er alles voor doen dat ze uitkomen. Op de deuren hangen al een tijdje de poster van John &Yoko: War is over, if you want it. Zo makkelijk is het, geloven in iets.