Vandaag een blauwe lucht, de merels zingen en ik werk in de tuin, paardepoep of stront, liedje van ede staal, over de grond in de kas en een stuk tuin. Planken schaven voor de afscheiding in de schuur, ik maak een klein werkplaatsje die ik het 's winters of als het koud is kan verwarmen, zodat ik er kan werken. Genoeg te doen, dat is ook wel weer fijn, maar in mijn achterhoofd weet ik dat ik wel moet beginnen voor het huis in elkaar stort en dan niet door een aardbeving, maar dat vertel ik de n.a.m. niet. Nu zit ik in mijn luie stoel, de stoel van opa en daarna vader Lelivelt, die ik weer een beetje in elkaar heb gezet en gelijmd, met een hoge rugleuning en hoofdsteun met houtsnijwerk op de zijkanten. In de traditie van vader Herman Lelivelt drink ik nu een paar eigen gebrouwen biertjes en ik denk aan hem en zijn verhalen over de tweede wereldoorlog, waarover hij zoveel vertelde, het liefst 's nachts met de fles binnen handbereik. Misschien dat ik er nog eens over vertel. We gingen samen naar Esterwegen of Papenburg, ik weet het niet meer, daar is een herinnerings centrum van het concentratie kamp Esterwegen waar hij zijn eerste periode in gevangenschap door bracht. Op een luchtfoto van het kamp wees hij de barak aan waarin hij had verbleven, het was de enige keer dat ik hem emotioneel heb gezien in zijn verhalen over de oorlog en zijn verblijf in kampen. Hij moest naar buiten, lucht en een sigaretje, ik gaf hem de tijd. Hij vertelde dat hij voor de oorlog het boek Die Moorsoldaten van W. Langhoff had gelezen, (ik heb het daar gekocht en later gelezen, wel in het Duits, geen probleem) , het eerste concentratiekamp in Duitsland waar misdadigers, anders denkenden en weet ik veel wie werden ondergebracht en in het veen moesten werken, ook toen al onder erbarmelijke toestanden. Later werd het kamp een Navo basis waar we niet in de buurt mochten komen, we werden weggestuurd. Daar kwam hij terecht.