De eerste keer dat ik Joe hoorde en zag was ik overdonderd, die rauwe, raspende stem met die spastische bewegingen van de man, het paste perfect bij elkaar. Ik was vijftien en de muziek ging een steeds groter deel van mijn leven bepalen. Mijn vader kwam zelfs kijken naar wie er op de televisie zong, hij vond het vreselijk, maar het mocht aanblijven, dat was ook wel eens anders. In de bioscoop zag ik eerst de film van het Woodstock festival met alle bekende bands, gitaristen, zangers, ook Joe trad op, en zangeressen live, een jaar later zag ik de film van de Mad Dogs & Englishmen tour, die Joe maakte door de V.S. met een grote groep muzikanten. Ik spaarde voor de dubbel lp die van de Mad Dogs & Englishmen tour uitkwam, ik zie me nog Hemmes in de Steentilstraat te Groningen uitkomen met de plaat onder mijn arm. Thuis gelijk op de mono draaitafel, de koning te rijk, nu draai ik diezelfde plaat weer, nog bijna gaaf. Daarna werd het stiller rond Joe, geruchten en krantenverslagen over drugs, drank, het einde leek een kwestie van tijd. Johan en ik gingen in 1979 naar een optreden van Joe in Eindhoven, we sliepen in een oud bruin cafe, waar je ook kamers kon huren en ontbijten. Het optreden was gedenkwaardig, goede band, maar dat was niet zo belangrijk, het ging om Joe, misschien wel zijn laatste concert. Joe moest wel op gang komen, hij werd aan de arm naar de microfoonstandaard gebracht en tussen de nummers door schuifelde hij naar achteren om te spugen in een grote plastic ton. We stonden vooraan, alles gezien en vooral gehoord. Ik heb foto's gemaakt, waarop Joe met glazige ogen zingt, teveel drank, maar dat zingen was fantastisch en de timing perfect, zelfs een toegift. Later heb ik Joe nog vaker zien optreden door heel Nederland, altijd een beleving. Nieuwe platen kwamen er ook en cd's, die vond ik steeds meer van hetzelfde, maar altijd Joe, nooit slecht. Begin dit jaar had ik het met broer Peter over concerten, laten we nog een keer naar Joe gaan. Het bleef bijwoorden, Joe is gisteren overleden.