Regen, regen, regen.
Wat is het toch ongelofelijk fijn om een dak boven je hoofd te hebben als het de hele dag regent. Ik ploeter door de modder om de pony op te halen en in de stal te zetten in het donker, de hond wacht rustig. Een dak, een warm huis, lieve mensen om me heen, ik sta er veel te weinig bij stil, het is gewoon, dat wil zeggen ik vind het gewoon, maar dat is het niet, het is een zegen. Het geloof kijkt mee over mijn schouder met de vraag, als al die zegeningen nu weg vallen, vergelijk het met Job uit de bijbel (wie dat was ga ik nu niet vertellen, dat duurt te lang), wat doe je dan? Ik weet het echt niet, hoe belangrijk zijn de platen, de boeken, mijn huis en nog belangrijker, de kinderen, kleinkinderen, mijn lief en de familie. Ik kan ze niet missen.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}