Ik loop met de hond over het ruiterpad langs de provinciale weg achter het huis, de zon breekt net door de mist heen en er komt een motor voorbij. Beelden van de motorreis naar de noordkaap komen in mijn hoofd en ik rijd weer over de hoogvlakte door de sneeuw, de mist, door de eindeloze bossen over de grindpaden met kuilen en stenen, haast onbegaanbaar, de plekjes waar we stopten om koffie te drinken of uit te rusten, de campings waar we stonden, de mensen die we tegenkwamen, in een flits is het terug. Ik ben zo blij dat we gegaan zijn, ik probeer het wel, maar het is met geen pen te beschrijven, wat ik onderweg voelde en beleefde. Het woord dat het beste de reis omschrijft is EENVOUD, het hele leven teruggebracht tot de kern, twee koffers met kleren is genoeg, een slaapzak, een luchtbed, een tent, een kooktoestel met kookgerei, regenkleding, meer niet en het was nog teveel, want niet alles is gebruikt. Ook een zak met snoertjes voor de telefoon, fototoestel en tablet moet ik er eerlijkheidshalve bij noemen. Weg eenvoud, maar waarom geen gebruik maken van nieuwe dingen, die het leven onderweg gemakkelijker maken en om het met anderen te delen. Vroeger stak ik mijn kop nogal eens in het zand en wilde ik niets weten van dat soort dingen, maar misschien dat ik met de jaren toch wijzer en minder streng voor mezelf en anderen ben geworden. Terug naar de eenvoud, ik had het er laatst weer over met joop, daar liep ik de eerste maanden na de reis, thuis, steeds tegen aan, de overdaad aan spullen, het onderhoud aan huis en tuin, ik voelde me een beetje vedwaald in mijn eigen huis. Nu komt de rust terug, herfst, en de eenvoud kan ik hier ook wel vinden en er van genieten, ik zit op de veranda in de zon te schrijven. Alles heeft zijn tijd, straks ga ik het dak van de camper schoonmaken en in de was zetten en daarna, dat weet ik nog niet.