Toen ik twintig was vond ik het een onverdraaglijk idee dat je op een zeker moment dood zou gaan. Dat het afgelopen zou zijn. Nu ben ik 61 en denk ik af en toe: het is wel goed. Ik heb er vrede mee. Sterker nog, het is maar goed dat het straks afgelopen is. Want je moet er toch niet aan denken dat het allemaal eeuwig zo door gaat. Een stukje uit het interview met Huub van der Lubbe, zanger en tekstschrijver van de Dijk naar aanleiding van hun nieuwe plaat, dat deze morgen in de krant stond. Daarna zegt hij, maar ik wil nog lang niet dood, ik vind het nog veel te leuk. Iets dergelijks zei mijn moeder van 90 laatst ook. Vandaag naar een afscheidsdienst van een bewoner op mijn werk, mijn moeder en zus naar het afscheid van oom Anton. Gedenk te sterven, maar nu nog even niet. Soms kan ik de hele wereld aan, prachtig zo mooi, dan weer komt het gevoel naar boven, dat ik niet meer ben dan een vallend blaadje in de herfst, ik heb de lente en de zomer overleeft, maar de winter red ik niet meer. Elk jaar weer die cyclus van groei naar bloei naar verwelken, verdorren, vergaan, verdwijnen, maar in de wetenschap dat het volgend jaar opnieuw begint, de knopjes zitten al aan de boom. Waar pas ik in dat verhaal, ik word ouder en verdwijn, maar wat laat ik achter? Een hoop rotzooi, ook wel bezittingen genoemd en misschien een enkele mooie tekening of een verhaal, maar wat ik mooi vind, gooit iemand anders weg en dat is goed. Er blijft alleen de herinnering van wat is geweest en ook die vervaagt.