Vandaag vrij, maar wat is dat en met een zieke collega weet je maar nooit of het ook echt doorgaat. Huis schoongemaakt, gewassen en de was opgevouwd. Wat een werk voor een man alleen, ten minste af toe, eigenlijk ben ik, zijn we samen. De afstand wordt overbrugt met sms, mail, telefoon, maar het blijft behelpen, helemaal als we een paar weken samen zijn geweest. Dan komt het alleen-zijn extra hard aan voor ons alle twee. Vandaag komt Carien, feest als ze er is, helaas moet ik werken, lange dagen, collega ziek en wij moeten het oplossen, zonder andere collega's, die vrij zijn lastig te vallen. Een verkeerd systeem hoor ik vaak en misschien is dat ook zo, maar het gaat, ik ben er aan gewend en bewoners zijn aan ons gewend. Toen ik in de psychiatrie werkte, kwam het voor dat bijna alle begeleiders invallers of uitzendkrachten waren. De mensen werden verzorgd, maar van een persoonlijke band of vertrouwen was geen sprake. Overal waar ik gewerkt heb, van fabriekswerk, onderwijs, psychiatrie en de laatste 20 jaar in de zwakzinnigenzorg (ik blijf het zo noemen) is er gedoe, wordt er geklaagd over van alles en nog wat, maar er moet gewoon gewerkt worden, daar kies je voor en zorg dat je er plezier in hebt en houd, dat is belangrijk. Nu ga ik koken, aardappeltjes uit eigen tuin in de frituur met sla voor Julia, leuk is dat, koken. Veel reactie's op mijn verhalen, daar ben ik blij mee, een stimulans om door te schrijven over mijn leven (en eerder het reizen) van alledag. Joop schreef, het lijkt wel of je nog in de flow van het reizen zit, maar door het reizen kwam ik weer in de flow van mijn leven. Heel mooi, elk jaar zo'n reis, maar joop wil niet meer zo lang van huis en ik weet het ook niet. Volgend jaar met de camper naar schotland. Eenmalig en niet herhalen, dat valt altijd tegen, zo is het mooi geweest.