Dood is dat iets waar ik bang voor moet zijn. Ik weet het niet. Ik denk er wel vaak aan en over, thé lau zingt, de dood is op jacht naar mij en dan komt het dicht bij.

Ik loop met mijn moeder naar het graf van mijn vader, het regent hard, maar ik heb een parapluie die ons beschermt tegen de regen , samen vinden we het graf en we zetten de zonnebloemen in een pot, er is geen vaas. Mijn vader ligt daar, maar ik denk anders aan hem, alsof hij er nog is. Hij komt op bezoek en hij zit in de stoel, waar hij altijd ging zitten en rookt zijn sigaretje en vindt dat gewoon. Hij gaat weg als hij geen zin meer heeft en gaat dan in de auto zitten wachten tot moe komt, maar ze heeft geleerd om zelf te bepalen wanneer ze weg wil gaan en laat pa nog even wachten. Soms droom ik van hem of over hem, nooit vervelend, maar meer zo als een vader zou moeten zijn en hij dat ook wel was, maar niet voor ons, zijn kinderen, maar gelukkig wel een goede opa voor onze kinderen, zijn kleinkinderen en dan op een manier die wij niet altijd begrepen, maar de kleinkinderen wel, denk ik. Dat is genoeg voor mij.
De gedachte aan hem is lastig en dubbel, maar misschien een kind eigen naar zijn ouder toe, ik weet het niet precies. We hebben er nooit zo over gepraat.

En dan ben ik ook wel benieuwd hoe mijn kinderen over mij denken en eerlijk moeten zijn in hun oordeel. Ben ik daar bang voor? Nee, niet echt, een beetje wel, maar ik ken ze en houd van ze op mijn manier. Net als mijn vader.

Gelukkig leven ze hun eigen leven met alles wat daar bij hoort en ik heb daar geen invloed meer op en zo moet het ook zijn. Mijn vader vergat dat wel eens, maar ik neem het hem niet ( meer) kwalijk. Ik zou er nog wel eens met hem over willen praten, de zin van het leven. Dat vroeg hij een keer, het was laat bij een kampvuur, wat is de zin van het leven? Soms vraag je iets op een verkeerd moment, dat was nu het geval, denk ik. De vraag stellen zonder hem zelf te willen beantwoorden is achter af gezien erg laf en ook wel weer begrijpelijk.. Want hij, mijn vader, liet niets zien van zichzelf of vertelde alleen de mooie verhalen over zijn verleden, maar zouden wij dat ook niet doen?

Dit was een stukje van het eerste verhaal, 18 augustus 2014, veel is er niet veranderd en ook weer heel veel, zo gaat het in een leven, de tijd staat soms heel even stil om vervolgens door te denderen naar het nu, dat duurt maar een moment en het is verleden tijd.

Gezegend ben ik.