Het wordt nog lichter.

Wat een prachtige dag, buiten is het licht anders, helderder, het lijkt wel of het in mijn hoofd net zo licht is geworden, alles lijkt anders, mensen zijn aardiger voor elkaar, de zon verandert de wereld, laten we er zuinig op zijn.

Gisteren hoorde ik dat ik bijna 1500 uur in de min sta op het werk, heel veel, ik maakte me er niet zoveel zorgen over, maar heb er vandaag toch maar even naar gekeken. Administratie is niet mijn sterkste kant, ik ga er van uit dat het klopt met de uren, vrije dagen, financiën, enz. Het blijkt mee te vallen, ze zijn vergeten mijn uren vanaf 20 februari vorig jaar in te vullen, ik sta met alle dagen nog behoorlijk in de plus.

Daarna keek ik naar mijn pensioenregeling, drie jaar geleden ben ik vier dagen, eigenlijk drieën half,  gaan werken en wat zag ik tot mijn verbazing, ik heb toen een afspraak gemaakt om in het voorjaar van 2019 nog een dag minder te gaan werken, dat is tweeën half, dat lijkt me een goed plan, helemaal vergeten. Ik moet er nog wel even achteraan, heerlijk vooruitzicht met de lente in aantocht.

Het wordt nog lichter.

Even uitblazen.

Nu even uitblazen na een late dienst, zo nog een rondje met de honden om de kerk.

Twee weken.

De komende twee weken wordt het prachtig weer, voorzichtig denk ik aan het voorjaar, wat is het elk jaar weer fijn om voor de eerste keer buiten in de zon te zitten en de warmte op mijn gezicht te voelen.

En er is buiten genoeg te doen, als ik daar flauw van ben trekken de honden me mee, het wordt weer tijd voor lange wandelingen.

Rainy day, dream away.

Zo'n dag was het vandaag:

Jimi Hendrix

Het half negen 's avonds, ik loop met de honden en het is droog.

Gedrag.

Een week of twee geleden veranderde ik van bewonersgroep op mijn werk, plotseling kwam ik van een vertrouwde omgeving in een andere wereld, de bewoners kende ik wel, het gedrag ook, maar het was alsof ik van een zomerdag in een vrieskoude winterdag terecht kwam, mijn adem stokte.

Het was niet de verandering van groep waar ik tegenop zag, vooral mijn eigen gedrag verbaasde me en maakte dat ik het moeilijk vond. Ik ging kijken of ik niet eerder kon stoppen met werken, misschien kon ik terug naar mijn oude vertrouwde groep, alles probeerde ik, vooral om in het in mijn hoofd in orde te krijgen.

Ik laat dat natuurlijk aan niemand merken, ik ga naar het werk, alles gaat zoals verwacht, er gebeurt niets geks, bewoners kennen me en we gaan samen op pad, net zoals anders.

Ik heb veel met de honden gelopen, zij zijn onverstoorbaar lief, heerlijk aanhankelijk, ik heb veel gelezen, gezeten in de stoel van mijn vader en verder niets.

Verandering is niet zo moeilijk, maar ik had iets anders in mijn hoofd, dat maakte het lastig, ouder worden en jong blijven gaan niet altijd samen.

L'amica geniale.

Door storm en regen de kletsnatte pony binnen zetten in de stal, daarna met de honden nog een keer door het snertweer.

Nu de eerste aflevering van 'de geniale vriendin' kijken, die ik heb opgenomen.

Als g'in nood gezeten.

Als ik met de honden door de landerijen loop, valt me soms opeens een psalm of gezang te binnen, ik begin te zingen, niemand heeft er last van, wonderlijk hoeveel er is blijven hangen in mijn geheugen na 50 jaar.

Als g'in nood gezeten geen uitkomst ziet, wil dan nooit vergeten God verlaat u niet.

Als ik het zing denk ik aan mijn ouders, het is een steun voor mij om door te gaan met de dingen die ik doe.

Misschien geloof ik toch wel een beetje.

Geen zorg(en).

Ik kijk niet zo vaak naar de televisie, soms het nieuws, dan zie ik de minister president die ons gerust probeert te stellen, hij gaat eigenhandig de relschoppers in elkaar slaan, het oudejaarsprobleem is opgelost. Hij vertelt ons in zijn eigen taal dat het goed gaat met Nederland, zijn ministers doen hun uiterste best om het land te behoeden voor de ondergang, zie Engeland met de Brexit, wij hoeven ons nergens zorgen over te maken.

Ik kijk om me heen en lees de krant, ik werk in de zorg, zwakzinnigen zorg, psychiatrie, gezondheidszorg, luister naar mensen die werken in het onderwijs, er is een enorm tekort aan mensen die voor anderen willen zorgen in de ruimste zin van het woord, we vergeten elkaar, daar hoor ik onze relschoppende minister president niet over, het gaat altijd over geld, nooit over de zorg voor elkaar.

Er is ook geen geld voor Cultuur, nog zo'n ondergeschoven kindje van het kabinet, we moeten praktisch denken. Misschien een subsidie voor zelfverdediging en vechtsport, dan kan de minister president met een gerust hart thuis blijven en kunnen we zelf onze zaakjes regelen.

Joe zingt, You are so beautiful to me.

Zo zouden we over iedereen moeten denken, ongeacht wie en wat dan ook, dat zijn we vergeten , noaberschap, een beetje om elkaar denken.

Er is geen geld meer voor goede zorg en onderwijs, eigenlijk zou dat gratis moeten zijn voor iedereen net als het openbaar vervoer, van een minister president die eigenhandig relschoppers in elkaar wil slaan valt weinig te verwachten, misschien moet hij eerst maar eens goed over zichzelf na gaan denken.

De opbrengsten van het aardgas werden onder andere gebruikt om het begrotingstekort aan te vullen, ik weet er niet zoveel van. Een verstandige regering had het geld gebruikt voor het onderwijs, de zorg, de cultuur en het milieu.

Een verstandige regering hebben we al heel lang niet gehad, ik vrees dat het in de toekomst niet anders zal zijn, maar dat ligt aan de kiezers, wij dus.