The given day.
Het duurde even voordat ik "in het boek zat", ik was er al eens eerder in begonnen, weg gelegd tot weerziens, ik weet nooit wanneer het tijd is om een boek te lezen, ik koop ze vaak in de kringloopwinkel, leg ze weg op een stapel in de hoek van de kamer en later vind ik de boeken terug.
Een boek vol liefde en geweld, geschiedenis in een roman, ik volg de reis van de hoofdpersoon op de voet, de bos atlas staat naast mijn stoel.
Het regent de hele dag, ik loop door de harde wind met de honden, mijn hoofd gebogen naar de grond, meer zie ik niet, alleen zwarte aarde, soms wat groen gras, de honden ruiken meer dan ik, ze trekken me naar plekken waar ik niet wil zijn, ik loop te dromen over een leven zonder werk.
Thuis steek ik de kachel aan, het wordt heerlijk warm, ik lees verder in het boek, mijn voeten op het bankje met de kussen uit de vouwwagen van mijn ouders.
Is dit alles, denk ik en kijk naar buiten, de pony loopt heen en weer, af en toe rent ze langs het hek om aandacht te vragen,de honden blaffen als er iemand langs komt, elke dag hetzelfde.
Ik lees de krant, kijk af en toe naar het acht uur journaal, waarin ik net als in sommige boeken die ik lees, zoveel geweld en onrecht lees en zie, dat ik de gordijnen dicht zou willen doen om alles buiten te sluiten.
De zon breekt door de wolken, het wordt licht buiten, ik zet de pony op stal, loop met de honden nog een rondje.
Ik maak de tekening af van Chet Baker voor een linoleum snede, een prachtig gegroefd gelaat, een kopie van Jezus aan het kruis naar het schilderij van Grunewald hangt aan de muur, er is nog zoveel te doen.
Een boek met bladzijden.
Ik lees een boek met bladzijden zo dik als tekenpapier, 700 honderd pagina's maken het boek bijna 10 centimeter dun, ze ruiken nergens naar. Ook een rare gewoonte, ruiken aan een boek, ik ben altijd blij als ik iets vind in een tweede hands boek, een kaartje, een naam, iets van de vorige lezer.
Waarom doe je een boek weg?
Drie dagen buiten.
De afgelopen dagen was het heerlijk weer, record temperaturen, 33 jaar geleden werd rond deze tijd de elfstedentocht verreden, het weer is prima, maar met het klimaat gaat het minder goed.
Ik ben drie dagen buiten bezig geweest, gras maaien met de bosmaaier, de moestuin omploegen, bomen snoeien, wandelen met de honden. De tuindeuren stonden open, binnen was het aangenaam warm, 23 graden, de zonnepanelen lieten de meter fors teruglopen, een tuinstoel om op te zitten en een stoel om de benen op te leggen, heerlijk om weer in de zon weg te dommelen, het is februari.
Maandag zat ik een uurtje binnen om over minder werken te praten, 24 uur werken vanaf 1 mei met de mogelijkheid om er 20 uur van te maken, mits het roostertechnisch mogelijk is, de tijd zal het leren.
Binnen ga ik verder met een linoleum snede, de broccoli quiche staat in de oven, Talk Talk op de draaitafel, zanger Mark Hollis is deze week overleden, 68 jaar.
Een oranje streep.
Ik loop met de honden door de kou, het heeft gevroren, heel voorzichtig wordt het lichter in de verte, een oranje streep boven de bomen, heerlijk nu de zon weer eerder wakker wordt.
Als ik binnen een kop koffie drink, kleurt de hele lucht van oranje naar lichtblauw, het wordt een prachtige dag, geniet er van.
Ouwe Knoest.
Ik zoek naar foto's van muzikanten op Google, het liefst in zwart wit, er zijn heel veel te vinden. De laatste tijd kijk ik vooral naar de portretten op latere leeftijd, de jaren zijn gaan tellen, het leven van altijd maar onderweg laat zijn sporen na, de gezichten gaan lijken op bomen, ouwe knoesten, rimpels doorgroeven het gelaat, hoe meer hoe mooier. Ik heb geen donkere kamer nodig om de portretten af te drukken, een printer doet het werk, ik moet er nog wel een tekening en een linoleum snede van maken. Ik heb er al een aantal klaar, binnenkort druk ik ze af.
Vier vroege diensten.
Vier vroege diensten op rij vind ik wel genoeg, ik sta om half zes onder de douche, lees eerst de krant op mijn tablet met een lekkere kop koffie, ik zet de pony in wei en ik loop een half uur met de honden, in de verte wordt het licht. De papieren krant zit in de bus, nog een kop koffie en naar het werk, de honden zijn de baas in huis als ik er niet ben, dat doen ze uitstekend, als er volk langs komt staan ze voor de serre ramen te blaffen tot ze uit het zicht zijn.
Als ik om een uur of vier weer thuis kom zijn ze blij me te zien, wandelen en daarna eten, dat is wel zo ongeveer het belangrijkste in hun bestaan, ze hebben geleerd om te overleven op straat, hier in huis is het een paradijs voor de beestjes, elke dag op dezelfde tijd brokken in hun bak, ik voel me een beetje God.
Vroeg opstaan vind ik niet zo erg, ik zet de wekker, meestal ben ik voor die tijd wakker om uit bed te gaan ook al is het laat geworden met veel bier, nu na vier vroege diensten zet ik de wekker uit, morgen uitslapen.
De houtkachel heb ik aangestoken nadat ik de pony op stal heb gezet, de honden liggen te slapen naast mijn stoel voor de kachel, ik lees de krant, een plaat op de draaitafel, Michael Bolton is wel erg braaf en saai, misschien in de verkoop.
Ik zit in de stoel van mijn vader, luister en kies willekeurig uit de duizenden platen, altijd verrassend en platen hebben twee kanten.
Morgen buiten aan het werk of de vloer dweilen en de ramen lappen?
Vakmanschap.
Zaterdagmorgen belde zoon Jelmer op of ik langs kon komen, hij was niet tevreden over een deurkozijn plus deur (zelf gekocht) die hij had laten maken bij een timmerman. Hij is zelf nogal precies, nauwkeurig is een beter woord, alles een paar keer meten, niet tevreden zijn als iets scheef is of niet past, een goede eigenschap die ik herken van mijn opa die timmerman was, het zit in de genen, hoewel ik zelf iets makkelijker ben.
Het deurkozijn paste wel, maar aan de bovenkant was het 1 cm. te kort (of aan de onderkant), zo'n spleet is geen gezicht. De timmerman begon over een sierlijst om het euvel te verdoezelen, een kozijn moet precies passen, mijn opa noemde die zogenaamde sierlijsten amateurlatjes, ze verbergen wat wij niet mogen zien, het past net niet. Dat is geen schande voor de doe het zelver, als professionele timmerman zou ik me schamen. Dan komt er ook nog bij dat de deur klemt en ze de gaten voor de klink en het slot verkeerd geboord hebben, wel keurig dicht gemaakt met plamuur trouwens, dat gaat in de toekomst werken of scheuren.
Prutswerk, ze maken maar een nieuw goed passend kozijn en de deur?
Ik ben wel eens met mijn opa mee op klus geweest als kleine jongen, hij had een eenvoudige gereedschapskist, er zat niets electrisch in, alles werd met de hand gemaakt, in de werkplaats of ter plekke, opa Venema was een vakman.