De weg door Genua.

Op 6 juni reden we op de motor over de Via Aurelia, de oude kustweg, van La Spezia via Genua en Savonna naar Dogliani, we kwamen door veel dorpjes, mooie pleintjes met Romaanse kerken, de zee was nooit ver weg, af toe een glimp, het was rustig. Wielrenners hielden we niet bij in de afdaling, we hadden belooft om weer thuis te komen, het ging niet hard, maar dat vonden we niet erg, tijd genoeg om rond te kijken, er is zoveel te zien. We reden dwars door Genua, veel scooters op de weg, we maakten ons breed, voordringen, door rood, in deze stad pasten we ons aan aan het verkeer, brutaal zijn hoorde daar bij. We reden door een grote stad, wat een drukte, we volgden de oude weg, linksaf naar de haven, op een hoge weg vlak voor de huizen langs, die grauw zijn van de uitlaatgassen, de haven waar grote cruiseschepen lagen afgemeerd, verder langs een een container haven links en het vliegveld, rechts lag de stad, in de verte torenden hoge wegen boven de huizen uit, ik stond versteld, je zou er maar wonen. Opeens heette de weg weer Via Aurelia, we reden goed richting Savonna, waar we verkeerd reden en de snelweg namen, hoog boven de bomen reden we over de tolweg, gelukkig gebeurde er niets, het kwam wel even in mijn gedachten op toen ik naar beneden keek.

Bang zijn heeft geen zin.

Genua.

Morgen een stukje over onze reis door Italië, we gingen dwars door Genua over de oude kustweg.

Overal ligt hout.

Overal in de tuin ligt hout, van omgezaagde bomen, afval hout, sloophout, gisteren ben ik begonnen om het op te ruimen, alles in het houthok achter de schuur, er is genoeg voor een koude winter.

Briljant.

Een briljante pass, zei de commentator, het leek me een doodnormale bal, niks bijzonders, maar we zijn blij met alles. Superlatieven van alle kanten, ik keek de tweede helft, ze praten er beter over dan dat er gespeeld wordt, het viel me zwaar tegen.

Voetbal, wat een gelul.

Lang geleden.

Het verhaal speelt zich af op Kreta, lang geleden, Kretenzers (Grieken() en Turken, goed en fout, vrede en oorlog, man en vrouw, jong en oud, verleden en heden, iedereen probeert te overleven, een geschiedenis over leven en dood. Er wordt geroddeld, vreemd gegaan, lust en liefde worden beschreven in woorden en taal waaraan de Privé of de Story een puntje kunnen zuigen. Er is niets vreemds onder de zon, misschien is het enige verschil de snelheid waarmee we nu leven, we moeten alles tegelijk in het rijke westen, de mensen lopen zichzelf voorbij.

We zitten aan tafel, rijen tafels, er staan flessen witte en rode wijn, water met en zonder prik, er wordt gepraat, gelachen, iedereen ziet er mooi uit, het is feest. We genieten van het eten op een wijze die ik niet ken, vrouwen komen met schalen vol lekkers langs, vragen of we iets willen, later nog een keer, gang na gang scheppen ze ons op met een lach, niet teveel want er komt nog meer. Geen bergen pasta of enorme pizza's, het zijn hapjes die mijn maag prikkelen, alles in een volgorde van heerlijkheid die ik zelden heb geproefd, misschien een keer in Estland, dat was al net zo onverwacht en buitengewoon.

Tijd nemen om het leven te beleven, stil staan als iedereen rent, oog hebben voor een prachtig bloemetje, een vlinder, verwondert kijken naar alles om me heen, luisteren naar vogels en muziek, ontroerd raken door de verhalen van mijn kinderen, tranen in mijn ogen bij het kijken naar een film.

Lang geleden was het niet anders, maar anders op een andere manier, langzamer, heel voorzichtig verandert de wereld, zo kan het niet langer, we lopen onszelf voorbij.

Ommetje.

Tijd is een vreemd verschijnsel, hoe lang duurt tijd of hoe kort soms, misschien is het afhankelijk van hoe ik me voel, de afgelopen twee weken leken eindeloos te duren, misschien door alle nieuwe dingen die er gebeurden, ik weet het niet precies, wel dat het prachtig was.

Vandaag een lange dag, tussendoor even naar huis om de honden uit te laten en de pony wat lekkers te geven. Als ik na het werk thuis kom lopen we een klein stukje, geef de honden eten en de pony een bak biks, zelf een paar koppen koffie, blijft het droog? We lopen het ommetje rond het dorp, ik loop op de automatische piloot achter de honden aan, mijn hoofd is ergens anders, twee reeën rennen over een aardappelveld, de honden janken, ze willen er achter aan maar ze zitten vast, anders waren ze verdwenen. Slakken komen tevoorschijn door het natte weer, honderden kruipen er door het gras op weg naar ????

Siddeburen.

Iedereen is weer thuis uit Italië, ik ben samen met de honden naar Siddeburen gelopen om aan Jelmer en Sarah te vragen hoe de terugreis was verlopen. Alles goed. Morgen weer naar het werk.

Geo.

George Dijkhuis, aka als Geo, ik draai zijn plaat van lang geleden, een stem met een snik, prachtig mooi, my world is empty without you baby, zingt hij , your tender touch.

Misschien op YouTube.