Don 't you worry about a thing.
Soms ga ik naar bed met een liedje in mijn hoofd, gisteravond was het laatste liedje van de film Ain't no Sunshine van Bill Withers, het zong de hele nacht zachtjes door in mijn hoofd, toen ik wakker werd kreeg ik een kus en sprong uit bed. Het eerste wat ik deed was de plaat opzetten, hard, iedereen mag het horen, daarna pakte ik de plaat Talking Book van Stevie Wonder uit 1972, Superstition knalde uit de boxen.
Een uur lopen met de honden, mijn benen waren moe, langzaam loop ik het rondje, de honden sjorren me vooruit, een sputtertje regen, ik ga even zitten op het bankje halverwege, ik voel mijn lichaam, ik ben blij dat ik leef.
Als ik terug ben kijk ik op mijn tablet, geen nieuws, ik zoek op YouTube naar Stevie Wonder en kijk naar een live concert.
Het is een feest vanaf het begin, de man heeft zoveel mooie muziek geschreven, alles komt voorbij met een band die de sterren van de hemel speelt, ik drink het ene na het andere biertje, dans door de kamer, zing mee, de honden gaan liggen, de muziek staat te hard, maar het is zo mooi.
Het hele concert:
Stevie Wonder - Live At Last: A Wonder Summer's Night - Full Concert (HD)
Maar in ieder geval Superstion kijken:
Stevie Wonder: Superstition (Live)
Fokker G - 1.
Ik ben buiten bezig om nieuwe planken op de bovenkant van de schuur te timmeren, als er een vliegtuig laag over komt richting Eelde stop ik even om het toestel na te kijken, hoe is het mogelijk dat het in de lucht blijft, denk ik. Vliegtuigen vind ik fascinerend al vanaf dat ik jong was, ik spaarde vliegtuigplaatjes, foto's, ik kocht bouwpakketten, mijn kamertje hing vol met modellen. Ik nam boeken over vliegtuigen mee uit de bibliotheek, ik tekende ze na op schaal, ik zette bouwplaten van karton in elkaar. Ik las oorlogsboeken over vliegers, de Rode Baron, Vliegers in het vuur van K.Norel, de Fokker G-1 was mijn favoriete vliegtuig door dat verhaal, er was weinig informatie over, in WO 2 werden ze bijna allemaal neergeschoten. Ik vond technische gegevens in een boek, maten, afmetingen enzo, aan de hand daarvan maakte ik een bouwplaat van karton, die ik in elkaar zette en beschilderde, prachtig. Alles is verdwenen in de loop van de jaren, vliegtuigen met een propeller motor vind ik nog steeds prachtig, het geluid, veel mensen hebben daar nare herinneringen aan.
Ik vond een filmpje van een Fokker G-1:
g1 fokker
The Fokker G.I was a Dutch heavy twin-engined fighter plane.
FREE AS A BIRD.
Rustige dag.
Een rustige dag, broer Kees is jarig, beetje klussen, vanmiddag een spinazietaart gemaakt voor vier personen, vanavond een film.
Credo - Mien Bestoan.
Ede Staal - Credo, mien bestoan
Ik vroag de wind mor dij verstaait mie nait,
Ik vroag de zee dij zingt heur aigen laid,
Geef mie de nacht din heb ik onderdak,
Doarom, doarom zing ik.
Ik zai de vogels tegen d'oavendlucht,
Ik denk mien leven in 'n vogelvlucht,
Geef mie de nacht din heb ik onderdak,
Doarom, doarom zing ik.
Ik wait, der is 'n tied van komen,
En ook 'n tied van goan,
En alles wat doar tussen ligt,
Ja, dat is mien bestoan.
Veur d'ain duurt 't leven veul te kört,
Veur d'aander veul te laang,
d'Ain is blied dat 't zover is,
En d'aander dij is baang.
Ik mis dij nait mer bie mie binnen,
't Wordt kolder om mie tou,
En in mien menselekhaid vroag ik mie of,
Woarom zo jong, zo gaauw?
Sums vuil ik mie gelukkig,
Din hang 'k aan mien bestoan,
Din zing ik mit de vogels met,
Din proat ik tegen de moan.
Din binnen we mit zien baaiden,
'k Zet alle klokken stil,
En ik verneuk mieztilf din weer
Want'k wait dat dat nait wil.
't Geluk liekt sums zo hail dicht bie,
Din main ik dat 't ter is,
En in mien aigenwiezeghaid,
Din griep ik altied nus, mis, mis...
Ede Staal - Credo - mien bestoan (dvd versie)
Elfstedentocht.
De dag begon met wat regen, vervelend als je de buitenkant van het huis wilt gaan verven, regendruppels maken putjes in de verf, daarna moet je het weer goed schuren en nog een keer schilderen. Dan eerst maar met de honden wandelen, het rondje om het dorp, van een sputtertje word ik niet nat, de honden vinden het heerlijk, halverwege staat een bankje dat uitkijkt over de landerijen richting Schildmeer, ik ga er zitten, de honden gaan liggen, helemaal niets hoor ik, af en toe een vogel in de verte. In de stilte zwerven mijn gedachten alle kanten op, ik hoef helemaal niets, toch moet er van alles gedaan worden aan het huis, dat wringt in mijn hoofd. Ik doe als de honden, ik ga achterover zitten, laat al mijn gedachten verdwijnen in de stilte tot er niets meer is dan het geluid van de wind in de bladeren, ik hoef mijn ogen niet te sluiten om weg te dromen, het gaat vanzelf.
Vannacht overviel de stilte van de nacht me, het hield me uit mijn slaap, plannen, ideeën, werk dat ik nog moet afmaken, het kwam allemaal voorbij zonder dat ik de gedachtenstroom kon stoppen, ik draaide me op mijn andere zij, op mijn rug, het hielp niet, de kerkklok sloeg vijf, ik werd om half negen klaarwakker, de dag begint.
De elfstedentocht hebben we vroeger samen gelopen, de atstand alleen zwemmen is een ander verhaal, Maarten doet het voor het goede doel, hij vertelt zijn verhaal vanuit het water, zwemt verder, uur na uur, iedereen leeft mee met hem, het is bijna niet te doen, toch zwemt hij door, de spieren protesteren, maar het hoofd wil verder.
Ik schilder de onderkant van de serre, de bovenkant van de schuur moet ook nog, ik begin te schuren, zie losse planken, begin te wrikken, binnen de kortste keren heb ik de hele bovenkant gesloopt, ik heb over verrotte planken nieuwe rabat delen getimmerd, dat kan niet goed gaan. Ik zaag stukken balk weg die vergaan zijn, koop nieuw hout om de constructie te herstellen en nieuwe planken voor de schuur, morgen verder. Geen lapwerk meer, dat geeft alleen maar meer werk, het is zoiets als mijn kop in het zand steken en doen alsof ik niets meer zie, het is tijd om wakker te worden.
The sound of silence zingen Simon & Garfunkel, prachtig met Maarten in mijn achterhoofd, hij levert een onmenselijke prestatie om te laten zien wat een mens kan, hij heeft de kanker overwonnen en wil anderen helpen.
Rondje Drenthe.
Vanmiddag hebben we een rondje Drenthe gelopen, we begonnen in Anloo, langs het Anlooer diepje, toen een prachtig stuk maar we liepen verkeerd, een klein stukje over de Gasterse duinen waar eigenlijk geen honden mogen komen en we kwamen weer op het goede pad richting Anloo. Drie uur lopen in een aangename temperatuur met een lekker windje, heerlijk. Op de terugweg kwamen we neef Hans met zijn vrouw Ingrid tegen, verkeerd lopen heeft ook zijn mooie kanten.
Klaus.
Tientallen tekeningen heb ik gemaakt van Klaus Kinski, acteur, provocateur, moeilijk mens, maar een prachtige kop, hij speelde in heel veel films, ik ken hem van de films die hij maakte met regisseur Werner Herzog, ze hadden een haat-liefde verhouding.
In 1974 ging ik na de kerstdagen een paar weken naar Londen, op de bonnefooi, ik wist niet waar ik zou slapen, ik had niets geboekt, alleen een retourtje trein en boot. Het was prachtig, ik was verliefd, we sliepen bij een Duitse vriendin, die voor een kerkgenootschap werkte, samen door Londen zonder plan en weinig geld. Queen had hun eerste hit Killer Queen, bomaanslagen van de IRA, we werden meerdere keren staande gehouden, gefouilleerd, ik had lang haar en oude kleren aan, we mochten cafés niet in, het maakte niet uit, we waren samen. Later mocht ik slapen in het gemeenschapshuis van de Duitse kerk, in een slaapzaal voor een groot gezelschap waar ik alleen sliep, een vriendelijke vrouw maakte elke morgen een ontbijt klaar, daar na ging ik op pad door de stad, 's avonds zagen we elkaar ergens.
Ik liep door Londen, musea, zoveel te zien, bij een bioscoop zag ik een poster met de kop van Klaus Kinski, Aquirre the Wrath of God, in het Duits mooier, der Zorne Gottes. Ik heb de film daar voor het eerst gezien, in het Duits met een engelse ondertiteling, later zag ik de film op de Duitse TV, nu heb ik een dvd box met alle films van Kinski en Herzog samen.
Het gaat over de gekte van een mens, in een mens, het sluimert daar als een vulkaan, we proberen het de kop in te drukken, we weten niet goed wat we er mee moeten, we zijn bang om het te laten zien, als het tot een uitbarsting komt worden we apart gezet, opgesloten, daar zit niemand op te wachten, gedraag jezelf. Klaus speelde die gekte, misschien was hij de gekte, prachtige films over het verlangen van een mens om de wereld te ontdekken zonder terughoudendheid, een ideaal werd nagevolgd zonder over de gevolgen na te denken.
De tekeningen staan op zolder, ik haal ze naar beneden, het wordt tijd dat de gekte een gezicht krijgt.