Thuis met Sijtze.

Ik kreeg vandaag een reactie van Fred; wat het stukje van gisteren in hemelsnaam op een reisblog doet.

Eigenlijk is dit geen reisblog, maar het is daar wel uit ontstaan, ik schreef op onze reis naar de Noordkaap elke dag een verhaal, over vroeger, spoken uit een verleden kwa- men langs, wat we elke dag tegen kwamen onderweg. Thuis gekomen stopte ik met de verhalen, na een paar weken begon ik weer met het schrijven over alledag, eigenlijk alleen om de kinderen op de hoogte te houden van mijn reilen en zeilen en omdat ik er aardigheid in heb.

Niemand hoeft het te lezen, er zijn dagen dat ik er over denk om er mee te stoppen, gemakzucht, er is altijd wel iets te schrijven over de dag, dat is het ongeveer Fred.

Vandaag op pad met de broers, op de motor hebben we een rit gemaakt door de Betuwe, appels en peren werden geplukt, kuub kisten vol, een mooie rit langs de rivieren, ik was er nog nooit zo door heen gereden.

Something's coming on.

Live at Woodstock, 1969.

Het hele concert kan ik luisteren alsof ik er bij was, 15 jaar was ik toen, onze vader vond het niets, we keken toppop of zoiets.

Een jaar later kocht ik de dubbelplaat Joe Cocker - Maddogs & Englishmen bij Hemmes.

Live platen.

Ik houd van live albums op lp, vanavond draaide ik eerst The Outlaws, southern rock&roll, denk aan Lynyrd Skynyrd en nu Uriah Heep, live en hard.

Ik bekijk de hoezen, lees de teksten, wie wat speelt, welk jaar, dat soort dingen, een beetje gestoord ik weet het, ik kijk op marktplaats naar live platen, de spoeling wordt dun, ze vragen te veel, de lol is er af, soms heb ik geluk.

Gelukkig kan ik bijna alles downloaden, eerst op the pirate bay, nu op soulseek.

Analoge camera.

Vorig jaar kreeg ik een ouderwetse, analoge fotocamera, een Yashica TL-Electro met lenzen, flitser, een tas vol spullen, ook nog een andere camera met toebehoren en een oud boxje voor 6 x 6 cm films. Precies zo'n toestel kocht ik in 1975, ik had een goede camera nodig voor mijn opleiding aan de Kunstacademie. Honderden foto's heb ik er meegemaakt, de films ontwikkelde ik zelf, daarna drukte ik de foto's af in de doka (donkere kamer) op school of thuis. Op zolder staan twee uitrustingen voor een doka, nog eentje van broer Pe, soms denk ik er over om weer een donkere kamer in te richten, de voorraadkast in de bijkeuken was eigenlijk bedoelt als doka, alle aansluitingen liggen er, het is er niet van gekomen, de hele wereld digitaliseert, ik ook. De negatieven heb ik bewaard, veel nog nooit afgedrukt, wie weet?

Ik heb twee zwart wit filmrolletjes gekocht, 400 asa, 36 opnames, de camera neem ik morgen mee als we op het jaarlijkse motorweekeinde gaan, ook een lens en een flitsapparaart gaan mee in de koffer, het formaat verschilt nogal met het kleine digitale toestel, de tanktas is gelijk vol. Ik moet er weer aan wennen, scherpstellen, diafragma, dat soort zaken, ik ga het proberen. Tegenwoordig kan je de films laten ontwikkelen (ook nog steeds bij de Hema) en de afdrukken gelijk op cd laten zetten en/of er afdrukken van laten maken.

Jullie gaan het zien, maar het duurt even.

Proefgeloof.

Proefgeloof gaat over in echt geloof, lees ik in de krant, kan dat? Ik twijfel.

Ik loop een uur met de honden, ze zijn de hele dag binnen geweest, ze hebben beweging nodig, ik ruik de grond, aardappelen zijn gerooid, de lucht kleurt oranje, paars, blauw. Als ik thuis kom is het bijna donker, half negen, ik ga nog even zitten, binnen is het warm, de houtkachel brandt, ik ben te moe om na te denken over proefgeloven, te moe om te schrijven.

Liefdesbrieven.

Na een late dienst zorg ik eerst voor de dieren, de honden uitlaten, gelijk bij het paard langs, nu het donker is neem ik een zaklantaarn mee, een bak eten voor de honden en dan ga ik zitten.

Ik zet een plaat op, lees gedichten, recepten van oma, kijk op de kaart waar we vrijdag heen rijden op de motorfiets. Ik trek me terug in de stoel van mijn vader om tot rust te komen, ik laat de drukte van de dag bezinken in gepeins over vroeger en nu, gezichten komen voorbij, vergeten en opeens zie ik ze weer voor me, helder, veertig jaar later en ze zijn niets veranderd, mijn geheugen speelt een spel met me.

Ik schreef brieven naar mijn geliefde in Londen, 10, 15, 20 kantjes tekst met tekeningen, het duurde weken voor ik een brief terug kreeg, elke dag keek ik bij de post.

Op een zondag in april belde haar moeder met de mededeling dat ze verdronken was, de rijnboot waarop ze werkte was s nachts in brand gevlogen en gezonken, tragisch.

Op de dag dat ze begraven werd kreeg ik mijn brieven terug, ze liggen samen met de brieven van haar in een doos op zolder, ik heb er nooit meer naar om gekeken, laat staan dat ik ze gelezen heb.

Haar laatste brief kreeg ik op de maandag nadat ik wist dat ze overleden was, net zoals de andere brieven was de envelop vrolijk gekleurd.

Ik moest erop eens aan denken, liefdesbrieven op zolder, wat moet ik ermee. Ik zal ze deze winter naar beneden halen, misschien lezen en dan de kachel in.

Mijn verleden achtervolgt me voorzichtig, ouder worden brengt een huis vol herinneringen met zich mee, heel langzaam ruim ik ze op met de verhalen die ik schrijf.

Zen en de Motorfiets.

"Als je tochten maakt op een motorfiets zie je de dingen totaal anders dan op welke andere manier van reizen ook. In een auto zit je altijdin een besloten ruimte, en omdat je er aan gewend bent besef je niet meer dat alles wat je ziet door die autoruit alleen nog maar tv is. Je bent een passieve waarnemer en alles trekt stomvervelend aan je voorbij in een omlijsting.

Op de motor is de lijst weg. Dan sta je volkomen met alles in contact. Dan zit je in het landschap, en kijk je er niet alleen maar naar, en is het gevoel dat je er ook werkelijk bij bent overweldigend. Het beton dat vijftien centimeter onder je voeten geflitst is echt, hetzelfde spul waar je ook op loopt ligt daar vlak onder je, zo wazig dat je het niet scherp in beeld kunt krijgen, toch kun je je voet laten zakken en het op ieder moment aanraken, en dat alles, die hele belevenis, kan nooit weggenomen worden uit je directe bewustzijn."

Uit: Zen de de kunst van het motoronderhoud - een onderzoek naar waarden- door                  Robert M. Pirsig. 

Vrijdag gaan we weer samen op de motor weg, elk jaar een belevenis, ik heb er zin in.

Kleur op de wangen.

Ik kijk een stukje voetbal, niks aan, een film, ik kijk een aflevering van Morse.

Verloren, maar als ik naar de bondscoach luister hebben ze/we gewonnen.

Het is maar net hoe je er naar kijkt, verlies is verloren, heel eenvoudig.