FC.

We gingen samen met twee jongens die in een rolstoel zitten naar een wedstrijd van de FC, het voordeel van zo'n invaliden bus is dat ik overal kan doorrijden, een gratis uitrijpas krijg, ongehinderd kan draaien op de weg, vlakbij het stadion kan parkeren, alle deuren gaan open, ik maak er graag gebruik van. We hebben een prachtige plek, overdekt, dat is wel prettig want het regent af en toe, als er mensen voor of naast ons gaan staan en ons het zicht belemmeren stuurt een steward ze achter de groene streep. Het voetbal live gaat een stuk langzamer dan op televisie, de sfeer is prachtig ondanks de vele lege plaatsen, bij een rode kaart mis ik de herhaling. Twee rode kaarten en verloren, nog mooier dan het voetbal zijn de reacties van de toeschouwers, sommigen laten zich helemaal gaan in woord en gebaar en vergeten dat het maar een spelletje is. Voor herhaling vatbaar.

Zaaltje.

Vanavond gingen we naar een verjaardagsfeest in een buurthuiszaaltje in Groningen, op de weg er heen moest ik denken aan de tijd dat er in elke wijk van Groningen één of meer speeltuinen waren, het was begin jaren 70. Elke speeltuin had een zaaltje waar je als het slecht weer was kon schuilen, tafeltennissen, iets drinken, het was een soort buurthuisje. In het weekeinde kon je zo'n zaaltje huren voor een feest, we zijn naar heel veel speeltuinzaaltjes geweest, nu zijn ze bijna allemaal verdwenen, de verhalen houden jullie goed.

Nat door de regen.

Als je met de honden door de regen loopt word je nat, gelukkig brandt de houtkachel thuis. Ik loop langs het water in de schemering, in de verte slaat de kerkklok acht keer, herfst.

Het verhaal van twee honden.

Vanmorgen onder het lopen verzon ik een verhaal van deze twee honden, waar ze vandaan komen, hoe ze leefden, ze hadden nog een moeder en twee broers, avonturen, de één is zo, de ander heel anders. Een verhaal in afleveringen, ik verzin nog wat meer, wie weet, misschien komt het verhaal er wel.

Enveloppe met foto's.

Broer Peter neemt voor iedereen een enveloppe met foto's, spaarbankboekjes, schriftjes ,brieven, herinneringen enzo mee. Als de broers en zussen naar huis zijn en ik met de honden heb gelopen ga ik in de stoel van onze vader zitten om tot rust te komen. Ik maak me veel te druk over zo'n dag, kook voor een regiment, bak brood, maak kruidenboter, ik wil alles zelf doen, een valkuil waar ik graag in val, dan bedenk en maak ik een ladder om er uit te komen, maar het is wel vermoeiend.

Ik bekijk foto's van lang geleden, de kinderen zijn klein, mijn ouders zijn jong, mijn spaarbankboekje van lang geleden, we brachten elke woensdagmiddag 25 cent naar de man in het speeltuingebouwtje die het bijschreef in het boekje. Een briefje aan mijn opa en oma over sinterklaas, ik wilde graag een spoorbaan van Marklin of Fleischman, een schriftje met schoonschrift oefeningen.

De foto's zijn prachtig, zoveel herinneringen en verhalen, slaap is ver weg, nog een rondje om de kerk dan ga ik slapen, er dwarrelt van alles door mijn hoofd.

Verhalen onder het eten.

Mijn vier broers en twee zussen kwamen vanavond eten, vorig jaar hadden we dat ook een paar keer gedaan in een restaurant om over onze zieke moeder te praten, nu was het tijd om weer samen te zijn. Heerlijk gegeten, rustig aan, we nemen de tijd tussen de gerechten, water en later wijn, ik drink een biertje, Italiaanse invloeden, we leren het wel om eten en praten samen te laten gaan en geen haast te hebben. We vertellen hoe het gaat, verhalen over vroeger, we beleefden het verleden op onze eigen manier, mooi om te horen en herkenbaar. Als de broers vertrokken zijn praat ik nog een tijdje door met mijn zussen, wij zijn de oudste drie, we staan voor een nieuwe fase in ons leven, stoppen met of minder werken, het brengt voor elk van ons veranderingen mee, de één gaat daar makkelijker mee om dan de ander, is het een afsluiting of een nieuw begin?

We moeten het vaker doen, samen, verhalen onder het eten.

Een knuffel en een kus.

Een weekeinde vol gesprekken over hoe we leven, gevoel dat zich moeilijk in woorden laat uitdrukken, we draaien erom heen tot het ongemakkelijk wordt, niet alles hoeft gezegd te worden, maar we proberen het toch. De volgende morgen geven we elkaar een knuffel en een kus.

Weer thuis is als of ik niet weg ben geweest, op de herinneringen na, de honden willen weg, ze zijn ongeduldig, de pony is blij met een appel, we lopen het bekende rondje. Het is zo eenvoudig, denk ik, wat veel mensen vreemd vinden want ik ben een moeilijk iemand om te begrijpen, zeggen ze, ongrijpbaar, tegendraads, eigenzinnig, een flierefluiter en ze hebben allemaal gelijk, toch is het eenvoudig om te zeggen wat je voelt. Ik durf het ook niet altijd, soms komt het gewoon in een gesprek, onverwacht mooi, het heet leven.

Motorrijden door Nederland is prachtig, er zijn nog zoveel mooie kleine weggetjes waar ik nooit over gereden heb, vriend Jolle weet ze te vinden net als broer Kees, hopelijk gaan we er nog jaren mee door, samen op weg, samen praten over hoe het met ons gaat, samen lopen we hoeven niet veel te zeggen, samen koken, eten, bij een vuurtje zitten mijmeren over vroeger en nu, bier drinken, een spelletje doen, samen lachen over stomme dingen.

Weer thuis, ik heb nu al zin om weer op weg te gaan om samen te zijn met jullie.

Brood en spelen.

Gisteravond met een spel begonnen dat veel te ingewikkeld was, daarna een spel met gekleurde dobbelstenen, eenvoudiger, maar wel heel aardig. Vandaag 10 km gelopen, daarna een dutje in het gras in de zon, de broers maakten een heerlijke stoofpot in de heksenketel boven het houtvuur, buiten gegeten, tot half tien buiten bij het vuurtje gezeten. Nu nog een sluitje in het huisje, wel de houtkachel aan, de trui kan weer uit.

Morgen rijden we rustig aan weer naar huis, volgend jaar gaan we naar Duitsland, bij Nijmegen over de grens.