Een verregende dag.

Veel regen, twee keer nat geregend toen ik de honden uitliet, al vroeg de houtkachel aan, heerlijk warm, met een boek in de stoel van mijn vader, meer was er niet.

Vervolg.

Vanmorgen liep ik met de honden langs het paard van de buurman, het lag nog steeds, bewoog een beetje, zolang kan een paard niet op zijn zij liggen, dacht ik. Ik heb er niet zo veel verstand van, de pony heeft ooit eens een koliek gehad toen ze een hele zak biks had opgegeten, blijven lopen, zei de dierenarts voordat hij kwam. Ik zag de boer met een kruiwagen de wei in komen, hij zal het paard wel gaan helpen, we liepen ons rondje dorp. Toen we weer thuis waren zag ik dat de boer een tractor met een hefinstallatie vlakbij het paard had gereden en druk in de weer was met touwen, misschien om het paard op zijn benen te tillen, dat leek me geen goed plan, al dat gesjor aan een ziek beest. Ik ben niet zo'n held in zulke situaties, vaak weet ik zelf niet wat ik moet doen, maar helpen leek me voor de hand liggend, de over buurvrouw, die ook een paard heeft, dacht blijkbaar het zelfde, ik zag haar de wei in lopen en met de boer praten, even later stond ze te bellen, hulp is onderweg. Er kwamen steeds meer mensen, eindelijk kreeg het paard hulp, het kwam omhoog, zakte terug, stond voorzichtig op en liep aan een touw door de wei. Ik ging de waterbak van de pony vullen, 2,4, 6 emmers water erin, het paard liep rondjes, hinnikte, strompelde moeizaam verder tot het weer ging liggen, ze probeerden van alles, maar het paard stond niet meer op. Een half uur later stond de boer met de buurvrouw te praten bij de omheining van het weiland, toen ging ze ook naar huis, de boer zette zijn spullen in de kruiwagen en sjokte naar de schuur.

Dood paard.?

Als ik na een dag werken thuis kom, ga ik eerst een stuk met de honden lopen, we gaan bij de pony Jessica langs, ze krijgt altijd iets lekkers als we langs komen, dat weet ze. Als we teruglopen zie ik het paard van de buurman in de wei liggen, ik schenk er geen aandacht, paarden liggen wel vaker in het gras. Vanavond liepen we in de schemering, Jessica krijgt nog wat hooi en een paar maïs kolven, ik zie een bult in het weiland van de buurman liggen, het paard ligt onder een kleed zonder te bewegen, ik fluit, maak geluid, maar geen reactie. Als we er even later weer langslopen beweegt het paard een beetje, het ziet er niet goed uit, ik kan er weinig aan doen, de honden kwispelen, trekken aan de riem, ze willen verder, dieren tonen weinig medeleven.

Dak.

Vandaag hebben we het dak van de carport vernieuwd, het is een verlenging van de schuur, het dak lekte nogal, dat heb je als je goedkoop uit denkt te zijn. Toen was het niet anders. Nu dezelfde platen gekocht die op de schuur liggen, stevig en één lengte, dat werkt snel en prettig. De oude VW bus staat weer droog onderdak, hoe lang nog is de vraag, ik denk er over om de camper te verkopen, het is mooi geweest, de herinneringen aan de reizen en de weekeindenweg blijven.

Een nieuw kastje en andere apparatuur voor de tv, ook die doet het weer als nieuw, rechtstreeks Netflix kijken met een prachtig helder groot beeld, er gaat een wereld voor me open.

Ondertussen dreunt de bas van de muziek uit Siddeburen door mijn huis, feestweek.

Parking Lot Symphony.

Parking Lot Symphony is een plaat, ook op vinyl, van Trombone Shorty, zijn echte naam is Troy Andrews, prachtig, kopen of downloaden, youtube.

Zwager Menno speelt trombone, een instrument dat tot mijn verbeelding spreekt, ik zoek naar muziek met trombone, J.J.Johnson ken ik, ik Google, luister, ook klassieke muziek, er is niet zoveel muziek voor geschreven, zoek en gij zult vinden.

Ik kijk uit het raam, de maïs is weg,,vrij uitzicht, de zon kleurt de bomen in herfsttinten, Trombone Shorty speelt een solo, luisteren, prachtig.

Aardappelen.

Vanavond liep ik met de honden over een aardappelveld dat net gerooid was, er lagen nog genoeg aardappelen op het land om er minimaal één jaar elke dag van te eten. Ik zie ouwe boer Veldman nog gaan over het land naast ons huis om alle grote aardappelen op te rapen en in een mand mee te nemen naar huis, zonde zoals er tegenwoordig geoogst wordt, zei hij. Naast mijn huis stond dit jaar weer maïs, dat hebben ze vandaag geoogst, er ligt nog veel op het land, morgen ga ik met een kruiwagen verzamelen, het paard is er dol op. Ik geniet van het uitzicht.

Roots.

Eind oktober gaan we naar het Ramblin' Roots festival in Utrecht, vandaag heb ik muziek gedownload van artiesten die daar gaan optreden, prachtig.

Tussen de middag een broodje gegeten in Lop, wat klusjes gedaan, een mooie dag.

Wanderlust.

Wanderlust betekent het verlangen om te reizen. Het is een diepe ongecontroleerde behoefte om je spullen te pakken en de natuur in te trekken. Deze Engelse term dook voor het eerst in 1902 op. En is geleend het het Duits.

Vanmorgen kwam ik beneden in een koude kamer, zestien graden, de houtkachel aan en de gordijnen open, de zon schijnt tussen de regenwolken door, als ik met de honden gelopen heb is het binnen twintig graden, dat gaat snel. Af en toe een bui, geen weer om buiten te gaan klussen aan het huis, ik pak mijn wandelschoenen om ze in te spuiten met anti rain, zie dat van de linkerschoen een heel stuk los zit vlak boven de zool, vandaar de natte voeten. Gelukkig heb ik nog een paar schoenen staan, het liedje van de wandelschoenen zit in mijn hoofd, falderie, faldera.

Een frisse ochtendwandeling
Dat is mijn liefste wens
En als ik dan mijn liedjes zing
Ben ik de rijkste mens

Falderie, faldera, faldera,
Falde ha ha ha ha ha ha
Falderie, faldera,
Ben ik de rijkste mens

Ik trek mijn wandelschoenen aan
Lach opgewekt en blij!
Ik weet niet waar ik heen zal gaan
De wereld is van mij.

Falderie, faldera...

Trek er op uit, voor dag en dauw
De vrijheid tegemoet!
Niets, dat ik hiervoor ruilen zou
Het geeft me levensmoed

Falderie, faldera...

Zit je ooit in de narigheid
Neem dan een kloek besluit
En trek er eens van tijd tot tijd
Al zingende op uit.

Falderie, faldera...

Op pad, ik weet nog niet waarheen, wel dat we een flink stuk gaan lopen, af en toe een regenbui, ik hoor mezelf mopperen, maar de wind waait me weer droog. We lopen langs het Haansvaartje naar het Schildmeer, linksaf over het fietspad naar het Roegwold, er helemaal doorheen tot het Slochterdiepje en binnen door weer terug naar huis, vier uur lopen. Ik heb een rugzak bij me met een droge jas, een grote fles water en koekjes voor de honden en mezelf, we stoppen twee keer om te drinken en de koekjes op te eten, de honden lusten de mijne ook. Als we thuis zijn gaan ze bij de houtkachel liggen die nog brandt, ik geef het paard water en biks, ik zet een stoofpotje op, muziek aan, met mijn voeten omhoog in de luie stoel, ik drink een herfstbock, de herfst is nu echt begonnen.

P.S. Ik had mijn mobiele telefoon meegenomen, dat heb ik dochter Julia beloofd als ik een verre wandeling ga maken, je weet nooit wat er gebeurt onderweg.