Neil Diamond.

We kijken samen op YouTube naar muziek, een concert van Peter Gabriël, zo ongelofelijk mooi en een nummer van Neil Diamond.

Naar Neil luistert niemand, muziek voor watjes, een guilty pleasure noemen ze dat, stiekem toch luisteren terwijl iedereen zegt dat het niet kan. Neil trad op tijdens het afscheidsconcert van The Band, the Last Waltz, een vreemde eend in de bijt, Robbie Robbertson produceerde een plaat van Neil, daarom was hij erbij.

Ik loop met de honden in het donker, het is koud, natte sneeuw, door het liedje van Neil vergeet ik alles, de kou, het wordt licht om me heen, de honden staan even stil, ze ruiken aan een graspol, plassen erover, Neil Diamond zal ze een zorg zijn.

Kijken:

4:55

Neil Diamond - Pretty Amazing Grace

De laatste vijf minuten.

Voetbal, het wordt weer een beetje leuker om naar te kijken. Vroeger keek ik samen met mijn vader, als hij voor een ploeg was, was ik voor het andere team en andersom, we hadden er plezier in om de tegenstander voor alles en nog wat uit te maken, we genoten van een wedstrijd, het leek een beetje op het dagelijkse leven waarin we ook over alles van mening verschilden, maar dat was serieus.

Nu kijk ik af en toe nog een stukje voetbal, meestal de laatste vijf minuten, gisteren was dat genieten.

Niks.

Een avondje niks, de houtkachel aan, een plaat op de draaitafel, een boek lezen in de stoel van mijn vader, verder niks. Straks de honden nog even uitlaten in het donker.

Een absurde wereld.

Zondagmorgen, ik steek de houtkachel aan, het wordt heerlijk warm, als ik de gordijnen opendoe begint de pony te hinniken, ze staat weer in de stal en wil naar buiten, maar liever iets te eten. De honden worden gekamd, de klitten verwijderd, we lopen een rond Hellum-Siddeburen-Hellum, ongeveer 10 kilometer, het gaat ongemerkt in het prachtige weer. Thuis maak ik Latte Macchiato, ik ben lui, een dutje op de bank.

Ik ben geabonneerd op een boeken iets van een goed doel, elk kwartaal komt er een boek, literatuur, thriller, foto of kookboek. Ik ben begonnen in een boek over het Syrië van vandaag, twee broer en een zus brengen het lichaam van hun dode vader naar zijn geboortedorp om daar begraven te worden, het is zijn laatste wens. Ze moeten Damascus uit, overal controles, beschietingen, iedereen is omkoopbaar tot ze moeten stoppen en worden in de gevangenis gezet, hun vader blijkt te worden gezocht, de dode vader wordt gearresteerd, de gekte ten top, denk ik, maar wat is er gek in een oorlog die niemand snapt? De papieren moeten kloppen!

Ik vind een brief in de bus over mijn slimme (energie) meter voor binnenkomende stroom, over terug geleverde stroom is niets bekend, hoe kan dat? Of ik wil melden hoe dat mogelijk is en sinds wanneer, alles moet geregistreerd worden, dan klopt het weer. Ik doe wat er van me gevraagd word. Op het werk is het al net zo, alles moet worden gemeld, opgeschreven, geregistreerd, er is een vuistdikke map met protocollen, het dreigt een absurde wereld te worden, wij hebben geluk, wij zijn vrij in woord en daad, maar ook daaraan begin ik te twijfelen sinds volwassenen elkaar over een kinderfeest de huid volschelden, zelfs geweld gebruiken om hun argumenten kracht bij te zetten, het is te gek voor woorden.

Willeke.

Vanavond trad Willeke Alberti met een viermansband op in het theater van het werk, het zat helemaal vol, spannend om zo'n beroemde zangeres in levende lijve te zien. Willeke zong allemaal bekende Nederlandstalige liedjes, hits van zichzelf en anderen, ze liep ongedwongen door de zaal, ze gaf mensen een hand en kwam heel dichtbij. Met enige zelfspot over haar leeftijd danste en huppelde ze over het toneel, het publiek zong alle liedjes mee, heerlijk om uit volle borst mee te zingen, het blijft uiteraard wel werk.

Vrijdagmorgenblues

Als ik de gordijnen opentrek is het grijs buiten, ik zie de schim van de pony heen en weer lopen langs het hek, ze heeft gezien dat ik wakker ben, tijd voor een pluk hooi. Voor ik met de honden ga lopen neem ik een stuk Bretonse appeltaart bij een kop koffie, ik luister naar de nieuwe plaat van Mumford and Sons: Delta, prachtig. Het is bijna kerst, er komen veel nieuwe platen, Mark Knopfler, John Mellencamp, ik krijg het nog druk met het luisteren naar al die muziek, maar nu ik minder werk heb ik daar tijd genoeg voor.

De honden hebben er zin in, ze trekken me alle kanten op, ze ruiken meer dan ik. We lopen een stukje om, want de hond aan het einde van het ruiterpad staat hard te blaffen, springt woest tegen het hek op, ik heb geen zin in gedoe. Het is grijs en kil, een kleine wereld, de zon probeert door te breken, ze doet haar best, na een knipoog trekt ze zich terug, het wordt nog grijzer om me heen. Mijn waterdichte schoenen zijn niet waterdicht, vrijdagmorgenblues, maar waarom zou ik klagen, mijn huis is warm, ik bak een foccacia brood met zeezout en rozemarijn, nieuwe muziek klinkt uit de speakers.

3:40

Mumford & Sons - Guiding Light (Lyric Video)

Naar de kroeg zonder telefoon.

We zagen een optreden van psychiater Dirk de Wachter (kijk op YouTube ) die veel te veel werk heeft net als zijn collega's, de werkdruk zou verminderen als we meer met elkaar praten en knuffelen, er is niets mis met het gewone, samen de kroeg in zonder telefoon en bij het gesprek elkaar aankijken. We hebben de Hemel na de dood afgeschaft, we willen de Hemel nu voor de dood.

Vanavond zijn wijze lessen in praktijk gebracht, het helpt inderdaad.

Zingeving.

Laat thuis vanavond, morgen een bijscholing waarin we praten over wat zingevend is in mijn/ons leven, ik ben benieuwd.