Kerstverlichting.

Heel voorzichtig komen de eerste lichtslingers te voorschijn in bomen en aan huizen, de donkere dagen voor Kerst komen er aan, ik laat de honden uit in regen en harde wind, hopelijk wordt het kouder, echt winterweer.

Een beeldje van Mette.

Gisteren heb ik een beeldje dat Mette gemaakt heeft, opgehaald. We hadden afgesproken in haar atelier in het Paleis te Groningen, toen ik naar de middelbare school ging kwam ik er dagelijks langs aan de achterkant, ik liep of fietste altijd door het Jodenkampje, een smal steegje tussendoor.

Het is een klein bronzen beeldje, een vrouwelijk naakt, zoals ze heel veel heeft gemaakt, klein en groot, het beeld op de kruising van de Korreweg en de Kapteinlaan is ook van haar hand, moeder en kind.

Mette ken ik van de Havo, we hebben veel dingen samen gedaan, verloren elkaar uit het oog tot ik haar weer tegenkwam op een expositie waar beelden van haar stonden in de Prinsenhof, ik kwam binnen en daar stond ze, een verrassing. Sinds die tijd zien we elkaar af en toe, een wandeling, een concert, een kop koffie, we praten over vroeger en nu en de tijd daar tussen in, over mensen die we kennen, plaatsen waar we geweest zijn, dat we het goed hebben gedaan en een kus als ik wegga.

Het beeldje van Mette staat op het dressoir van mijn ouders mooi te zijn, ze heet Mirthe (zie foto).

Nana.

Vandaag stond er een gesprek met Nana Mouskouri in de krant, 84 jaar en een nieuwe plaat; Forever Young, liefdesliedjes in verschillende talen.

Nana heb ik mijn hart gesloten toen ik een concert van haar zag na een nacht uitgaan in Groningen, ik kwam thuis was nog niet moe, ik zette de televisie aan en daar was ze, ze zong de sterren van de hemel, ook haar mooiste liedje, Try to Remember. Mijn moeder kwam naar beneden, samen zaten we in de voorkamer op de bank en keken en luisterden naar Nana, toen het afgelopen was, vroeg in de morgen, gaven we elkaar een kus voordat we gingen slapen.

Op haar nieuwe plaat klinkt ze als een Nana van 84, prachtig, niks mooi gemaakt, het is doorleefd, alle liedjes worden vol gevoel gezongen op een rustige manier, ze brengt vreugde en hoop met haar muziek.

"Muziek weerspiegelt de agressiviteit van de wereld. Ik vind dat jammer. Je kunt ook op een kalme manier zeggen wat je wilt."

Vanavond treedt ze op in Amsterdam, heel even heb ik overwogen om er heen te gaan, er zijn nog kaartjes, maar de herinnering aan het concert dat ik samen met mijn moeder zag is genoeg.

Morgen weer een dag.

Een grijze zondag, een appeltaart met een harde korst, ik leg de stofkap op de platenspeler, morgen weer een dag.

Militair oefenterrein. .

Vanmiddag een rondje gelopen over het militaire oefenterrein in Lauwersmeer, bijna 10 km. , we zijn één fietser tegengekomen. Vreemd, we lopen over de sporen van tanks, hier worden oefeningen gehouden om te leren hoe je oorlog moet voeren, een dorpje Marnehuizen waar we niet mogen komen, rode vlaggen, het staat leeg.

Gruwelijk.

Ik ben vroeg beneden, maak een kop koffie, blader door de krant, ik zie een gruwelijke foto van een slachtoffer van het geweld in Jemen, in het donker zet ik de pony buiten en loop ik het rond met de honden, ik blijf de foto zien. Ik geef de honden brokken, maak nog een kop koffie, ik lees het verhaal bij de foto van een man in een rolstoel zonder armen en benen, een zonnebril op, hij is blind. Hij raakte zwaargewond toen hij een mijn probeerde te ruimen.

Ik lees een boek over het Syrië van een paar jaar geleden, "De dood is een zware klus", twee broers en een zus brengen het lichaam van hun vader naar geboortedorp waar hij begraven wil worden bij zijn zus, het was zijn laatste wens. Het is een reis met veel oponthoud, wachten, steekpenningen, angst en geweld, de jongste zoon vertelt het verhaal van zijn vader, de familie en van zichzelf, het gaat ook over liefde. In een busje, dwars door het door oorlog geteisterde Syrië, met het lichaam van hun vader achterin. Ze passeren sluipschutters, checkpoints, milities, langs de weg liggen talloze lijken die uit angst niét begraven worden. Ze komen ook veel saamhorigheid, gastvrijheid en medemenselijkheid tegen.

Oorlog lijkt altijd ver weg, Damascus is hier 4000 kilometer vandaan, de weg die we in 2014 reden naar de Noordkaap was ongeveer net zo lang, oorlog en de gruwelijke gevolgen ervan zijn dichterbij dan je denkt.

Prettig.

Er zijn dagen dat er weinig gebeurt, ook niet in mijn hoofd, het is rustig, heel prettig.

Sauna in huis.

Ik geniet altijd als ik een dag thuis ben, het maakt niet uit of ik iets moet doen ( ik ben eigen baas ) of de boel de boel laat. Vanmorgen de houtkachel aan, lekker warm, als ik voor de dieren heb gezorgd ben ik een beetje rillerig, koud, niets aan te doen, denk ik. Aan het einde van de ochtend zet ik de (infrarood) sauna aan, ondertussen hang ik de was op, ruim ik de vaatwasser uit, na een kwartiertje neem ik plaats in de warme sauna. Een half uurtje is lang genoeg, heerlijk om lekker te zweten, daarna een douche en ik voel me helemaal de oude. Tijd om een flinke wandeling met de honden te maken, ik heb het niet koud meer, onderweg ook niet, heerlijk zo'n sauna in huis, ik ga er weer meer gebruik van maken.