Volgend jaar.
Het nieuwjaarskaartje voor volgend jaar is nog (lang) niet af, veel meer werk dan ik dacht, ik ga er rustig mee verder, het wordt het kaartje voor 2020, wel heel bijzonder.
Nieuwjaarskaartje.
Al heel lang maak ik de nieuwjaarskaartjes zelf, vorig jaar had ik er niet zo'n zin in, waarom weet ik niet meer. Ik had een idee voor dit jaar, toen nog een mooier ontwerp, maar of ik daar genoeg tijd voor heb? Anders volgend jaar, afwachten.
Rijkdom.
Elke dag geniet ik van de rijkdom die ik heb verzameld, duizenden platen, honderden boeken, het einde is nog niet in zicht. Het is een weelde die ik nauwelijks kan bevatten, vijftig jaar terug kreeg ik van opa Venema een boekenplank, die mijn moeder schilderde, ik weet nog precies hoe die er uitzag, bijna een meter lang, die ik met pluggen en schroeven in de muur bevestigde, toen was ik nog niet zo handig, nu doe ik net alsof. Karl May stond erop, Arendsoog, ietsje later Jan Wolkers, maar mijn vader haalde die boeken weg, of hij ze heeft gelezen weet ik niet, ze verdwenen zomaar.
Toen was mijn droom, een muur vol met boeken, alles lezen wat ik te pakken kon krijgen en nog meer. Nu weet ik dat het onmogelijk is om alles te lezen wat er geschreven wordt, ik moet kiezen en weer wegdoen wat gelezen is, dat is moeilijk want ik wil alles bewaren, zelfs platen van de Zangeres zonder Naam en Nana Mouskouri.
Een huis vol rijkdom, ik ben wel eens iets kwijt, ik moet het beter ordenen, maar dat is ook de charme van het verzamelen, precies weten wat er is in de chaos.
Perfectie.
Ik lees in de krant: " Veel jonge mensen lijden onder de tirannie van perfectie, de druk om te slagen op school, de universiteit en het werk is enorm. Daarbij hechten we steeds meer belang aan extrinsieke doelstellingen, zoals het loon, consumeren en andere zaken. Het belang van sociale verbondenheid en van idealen komt er in ons hectische leven te karig vanaf."
Alles bijhouden wat er op de sociale media voorbijkomt is bijna een dagtaak lijkt me, niet vol te houden, maar ik ben dat ook niet gewend, ik vind het al lastig en vermoeiend om de app en email op mijn tablet in goede banen te leiden. Heerlijk dat ik alles op kan zoeken op de Google, ik draai platen van Nico Mbarga, Docteur Nico, Chief Ebenezer Obey, Miriam Makeba en anderen, muziek uit Afrika, ik lees de verhalen van hun muziek en hun leven, daar gaat ook veel tijd inzetten, daar heb ik het wel voor over.
Overal zijn apps voor, gelukkig niet om platen op te zetten of de honden uit te laten, dat is nog handwerk.
Ik heb een halve vierkante meter linoleum weg gesneden, het was niet echt nodig om een goede afdruk te maken, maar het is wel goed om te oefenen in het snijden in het materiaal, lang geleden, je verleert het niet, maar oefening baart kunst.
Toch maar een nieuwjaarskaart maken, ik heb nog wel een stukje linoleum liggen.
Samen op pad.
Ik heb Jessica naar de wei gebracht, de honden uitgelaten, ik zit de krant te lezen als er op het keukenraam getikt wordt, bezoek, de honden blaffen. Ik doe de deur open, het is Maria, gezellig dat ze er is, ze houdt niet zo van honden, ik laat ze naar buiten op de veranda. Ik maak een kop koffie voor ons, we praten over nu en vroeger, we hebben elkaar veel te vertellen over ons werk en persoonlijke dingen, opeens zegt ze, ik heb het hekje open gelaten. De honden zijn er van door, samen op pad, ik loop naar buiten, zie de hond Julia aan komen lopen met hond Jane in haar spoor, ik fluit en ze komen er aan alsof er niets aan de hand is, ze kennen de weg, kwispelstaartend lopen ze het trapje op, we zijn er weer. Even later komt er een vrouw aan, ze woont bij het kanaaltje, ze zag de honden lopen, heeft ze met brokjes meegelokt naar mijn huis toe, ze wilden niet aan de lijn zei ze. Dat is het mooie van een dorp, iedereen kent elkaar, mensen met honden kom ik geregeld tegen, het is niet meer zo als vroeger, maar als het er op aankomt dan zorgen we voor elkaar.
Mijn benen werden afgekeurd, ze moeten worden gestript begin volgend jaar, ik heb geen klachten en dat wil ik zo houden, het is een kleine ingreep.
Als ik thuis kom is het bijna donker, ik verzorg de dieren, kijk op mijn tablet naar nieuws, een foto van een gitarist komt voorbij, Megadeth, ik download hun album Rust in Peace, luister ernaar, het is snel, geen muziek om bij te lezen. Neil Diamond zingt Pretty Amazing Grace, een wereld van verschil, de platen van Afrikaanse muzikanten staan nog op de stoel van schoonvader Herman, van lezen komt niets meer.
Buurman Jolle luistert naar de muziek die ik meestuur, Jungle by Night kent hij niet, een gemis, bij dezen:
Jungle By Night - Pompette
Sneeuw.
Vanmorgen was het wit, het sneeuwde, in het donker was het licht, net als de zwarte honden in de sneeuw, ik had geen zaklantaarn nodig om het pad te zien. De sneeuw knerpte onder mijn schoenen, dat geluid hoor ik niet zo vaak meer, ik geniet er van, ik denk aan de winters in de jaren zestig toen het in november kouder werd en er veel sneeuw viel, ijsbloemen op de ramen van mijn onverwarmde slaapkamer. Een winter duurde langer dan de winter, er kwam geen einde aan in mijn beleving, net zo als de zomervakantie eindeloos lang leek.
Vanavond heb ik kokostaart gebakken naar een recept waarvan ik dacht dat mijn moeder het ook gebruikte maar de taart smaakt toch anders, wel lekker, er mist iets, waarschijnlijk is het mijn moeder die ik mis.
Gisteravond ben ik begonnen in het boek Sneeuw van Orhan Pamuk, dat is dan wel weer toevallig, ik pakte het zomaar uit een stapel boeken waarvan er hier veel liggen, opruimen en wegdoen denk ik soms, maar ik voel me zo thuis tussen al die rommel hier in huis.
Morgen is de sneeuw verdwenen.
Hooi en stro.
Ik haal hooi en stro voor de pony Jessica, ik rijd een keer of vier heen en weer, de auto ziet er niet uit, stro en hooi zitten overal, maar daar is deze auto voor, vervoer.
Een stal staat in deze tijd, december/kerst in het middelpunt van de belangstelling, Maria en Jozef gingen op weg naar Bethlehem, lees het verhaal er op na als je het niet kent, om daar onderdak te vinden in een stal waar Jezus werd geboren, bijna schreef ik hun kind, dat zou een grote vergissing zijn.
Het maakt niet uit, het is een prachtig verhaal, een stal is een plek waar dieren onderdak vinden, beschutting tegen de kou. Ik heb het dit jaar zo lang mogelijk uitgesteld om de pony op stal te zetten, het was niet koud, niet heel nat, het scheelt heel veel werk om de stal steeds schoon te maken.
Op een koude avond is het fijn om even bij de pony in de stal te staan, het stro ruikt heerlijk, het is er warm, het grote lijf heeft de stal zo op temperatuur. Even waan ik me in de stal waar Jezus werd geboren, maar die was groter met schapen, koeien, een ezel, herders kwamen langs, Engelen zongen.
Ik heb een plaat op staan die ik vond tussen de Afrikaanse platen, the Dells, ze zingen niet als engelen, maar het is een prachtig mannenkoor dat de liefde bezingt, funk, wacht even, I sure will be glad when Bob comes back, is de laatste zin van de plaat.
Cardinal Rex Lawson is de volgende plaat die ik draai, achterop staat;
Though Rex is dead, his works will remain legendary in the minds of all Nigerians.
Kerst is het feest van het licht, ik heb kaarsjes voor in de kerstboom gekocht, maar daar is bezwaar tegen, ik doe het toch.
Ik versta niets van wat er gezongen wordt, de muziek raakt me, ik begrijp ook weinig van het feest gevoel dat er tijdens de kerstdagen heerst, een paar dagen vrij om uitbundig te vieren dat we het goed hebben samen, dat in eten en drinken vertaald.
Ik loop naar de stal waar het heerlijk ruikt, met een appeltje is Jessica tevreden, de honden gaan liggen, ik zit op een strobaal, meer is er niet in een stal.
Morgen moet ik de stront uit de stal halen, het lieflijke van een stal met Jezus is dan verdwenen, het is koud, het stinkt, maar er zit een engel op mijn schouder die mooie liedjes zingt, ik zing ze mee, samen zingen is ook zo'n ding met Kerst, ik ken alle liedjes nog uit mijn hoofd.
Onze moeder leerde ze ons onder de kerstboom met kaarsjes, heel lang geleden.
Avondwandeling.
We hebben nog een avondwandeling in het donker gemaakt, heerlijk weer, koud met veel sterren in de lucht, daar kan ik vast goed van slapen, de honden zeker.