Het regent pijpenstelen, it's raining cats and dogs, tussen de buien door loop ik met de honden, van het schuren en schilderen van de serre komt weinig terecht, morgen is er een nieuwe dag.

Ik rommel wat aan binnen, een tekening, een schets van mijn vader en mijn moeder, heel voorzichtig begin ik, als het niets is gooi ik het weg, afstand nemen, kijken, opnieuw beginnen, zo moeilijk is het niet. Waarom maak ik iets, er is geen noodzaak, er is al zoveel gemaakt, niemand zit op mijn werk te wachten, behalve ik. Het portret van mijn vader lijkt nergens op, een andere keer verder.

Zoon Jelmer is getrouwd met zijn geliefde Sarah, een feest met heerlijk eten en veel wijn, iedereen heeft genoten , we zijn nog nooit zo verwent.

Drank en veel drinken is gewoon in onze familie, als we als broers samen zijn en ook thuis, het zet relaties op scherp, er worden grenzen overschreden, grenzen die we nooit zagen omdat drinken gewoon was geworden. We zijn blind geworden, we kijken niet meer naar onze geliefden, er wordt niet gesproken over wat er heel diep in ons leeft, we verstoppen ons achter een muur van bierkratten, heel gewoon op Terschelling maar thuis is dat onwennig.

Ik wil wel iets zeggen maar dan heb ik eerst een biertje nodig, de woorden komen niet vanzelf, we verschuilen ons achter onze opvoeding, we hebben niet geleerd om te praten over hoe we ons voelen, we laten het over aan onze geliefden om de vragen te stellen waar wij voor weg lopen.

Ik praat voor mezelf, als ik alleen ben drink ik een paar biertjes, ik ben niet roomser dan de paus, heerlijk om platen te draaien in hogere sferen, niemand heeft er last van, morgen is het zaterdag.