Minder werken is één van de prettigste dingen van de laatste jaren, meer tijd voor mezelf, quality time zeggen ze, maak ervan wat je wilt. Tijd voor mezelf heb ik altijd al gehad, gepakt zou ik moeten zeggen, dat ging ten koste van iets anders, aandacht en zorg voor mijn geliefden, misschien is dat niet helemaal waar, maar ik heb een gekleurde bril op.

Niet morgen maar nu betekent niet uitstellen wat je vandaag kan doen, je moet het nu nu beleven, morgen kan het te laat zijn. Dat heeft ook iets gehaastst, het moet nu gebeuren anders is het te laat, live life to the max.

Ik weet dat je het niet zo bedoelt, ik overdrijf, nu is niet mijn sterkste kant, morgen kan het ook nog wel, ik pak een boek in plaats van de serre te schilderen, het gras kan volgende week wel, ik ga met de honden wandelen, ik teken portretten die ik wil afdrukken maar daarna luister ik eerst naar de nieuwe platen.

Niet morgen maar nu geeft me tijd om stil te staan bij mijn leven, werken is noodzaak, maar het zou eigenlijk een bijzaak ik in mijn leven moeten zijn, het vergt zoveel tijd die ik nergens anders aan kan besteden. Het is mooi dat ik in mijn werk tijd heb om elke dag stil te staan bij nu, morgen telt niet, dat is zo ver weg voor iedereen, dat vergeet ik vaak.

Niet morgen maar nu, dat is een keuze maken wat je wilt gaan doen, terwijl ik het eigenlijk liever van het moment laat afhangen, ik zie wel, niet te veel van tevoren plannen, vrijblijvend, van de hak op de tak, misschien is dat wel het ultieme niet morgen maar nu.