Tussen de verhalen door iets anders, broer Lo (en anderen) vindt de korte stukjes niks, dat heeft hij ook al eens eerder aangegeven, langere verhalen met een gedachte, een filosofische beschouwing, een achtergrond, beleving, kortom ik moet meer mijn best doe om er iets van te maken. Dat valt nog niet mee.

Ik heb al zoveel geschreven, over mijn leven, vroeger en nu, maar er is nog zoveel niet gezegd, misschien moet het daar eens over gaan. Over een paar weken ga ik met vriend Jolle op de motor naar Düsseldorf, daar zetten we de motoren op de trein en reizen samen naar Innsbruck, we gaan naar Italië ,via Dogliani terug door Frankrijk naar huis. Jolle bepaalt de route, ik rijd achter hem aan, tijd genoeg om te bedenken wat ik ga schrijven elke dag, er moet een onderwerp zijn waarover het gaat, de spoken uit het verleden heb ik weg geschreven op onze reis naar de Noordkaap, af en toe stekend ze hun kop nog even op, maar dat is geweest.

Ik krijg ook regelmatig te horen dat het vaak gaat over vroeger, het verleden, komt dat door het ouder worden, ik denk het niet, het is er altijd, morgen is vandaag gisteren, er zit zoveel in mijn hoofd, waar kan ik anders beginnen dan bij mijn jeugd en het verhaal verder schrijven naar nu.

Een verhaal waarin ik alles vertel zoals ik me het nu herinner, zonder terughoudendheid of bange gevoelens, ik ga niemand pijn doen of kwetsen, het blijft mijn verhaal samen met jullie.

Een poging om te vertellen wat er in mijn leven gebeurt is, ook al zit niemand daar op te wachten.

Ik verstop me achter een stoel, er komt bezoek bij mijn ouders, twee trappen op in de Jan Lutmastraat, we wonen op een bovenverdieping, een kamer, twee slaapkamers en een zolder, ik houd niet zo van mensen, ze vragen dingen waarop ik geen antwoord weet en naar wat ik wel weet vragen ze niet. Ik moet aardig doen, een hand geven, een zoen getverderrie, op schoot zitten terwijl ik buiten wil spelen. Mijn moeder knoopte een touw aan mijn broek en aan de boom voor de deur, zo kon ik buiten spelen, mijn wereld was te klein, ik trok mijn broek uit en ging er vandoor.

Zo gaat het ongeveer beginnen, Aukje Faber komt opeens in mijn hoofd, maar dat is veel later bij neef Wim in St. Annaparochie.