Tweede verhaal.
Roodkapje was op weg naar de bosbessenstruiken. Oma wilde weer eens een taart maken, zoals elke zomer. Een luid kabaal verderop in het bos leidde haar af. Ze vroeg zich nieuwsgierig af: wie hadden daar zoveel plezier?
Eigenlijk mocht ze niet van het pad af. Maar het klinkt zo gezellig daar. Ze ging alleen heel even kort door de bosjes gluren en dan snel weer op pad. Wat ze toen zag....
Een vreemde stam had zich genesteld in het grote verlaten huis. Kleine mensjes renden door elkaar heen, krijsend van plezier in een rituele dans. Ze maakten a-ritmische handbewegingen, aten gebakken eieren en dronken grote hoeveelheden vuurwater. Sommigen lachten, anderen snikten dikke tranen, waarschijnlijk emotioneel geraakt door het ritueel.
Dit was toch wel erg bijzonder, weet de wolf nu waar haar haardkleedje bij oma thuis. Een andere stam. Het is nu veel te laat om bessen te plukken. Stilletjes loopt Roodkapje terug naar het pad. Ze appte oma dat het toch weer pizza zou worden, extra spinazie toch?
Sommige worden kon ik niet ontcijferen, in de haast geschreven, tijdsdruk, het verhaal moest klaar zijn tegelijk met de taart, ik heb het een beetje zelf ingevuld.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}