Geen kind meer.

Je leeft je eigen leven,

wat zij er ook van vindt,

je bent allang geen kind meer,

al blijf je ook haar kind.

Je wilt erover praten,

maar niet op haar manier,

je zult haar best verdriet doen,

maar niet voor je plezier.

Wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag?

en dan opeens, dan is-ie er, die dag…

De dag waarop je moeder sterft,

de dag die al je dagen

van dan af aan wat grijzer verft,

al hou je niks te klagen:

je hebt je goeie vrienden nog,

die staan je ook dichtbij

en als je soms een minnaar zoekt,

dan staan ze in de rij.

Maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen

en niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen.

De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen mag en klein

de dag waarna je nooit meer kind zult zijn.

Wat al die jaren fout ging

komt dan niet meer terecht

en wat je nog wou zeggen

blijft eeuwig ongezegd:

de machteloze frasen

van je genegenheid

en dat het niet haar schuld was

en ook dat het je spijt.

De dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou

en dan zo graag nog één keer zeggen zou…

De dag waarop je moeder sterft,

dat jij wordt losgelaten

en al haar eigenschappen erft,

die jij zo in haar haatte:

de scherpe tong, de bokkenpruik,

de zure schooljuffrouw,

die zullen ze dan binnenkort

herkennen gaan in jou.

En hoop’lijk ook de and’re kant: de aardige, de zachte,

maar of je die hebt meegeërfd valt nog maar af te wachten.

De dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn,

de dag waarna je nooit meer kind zult zijn.

Jan Boerstoel