Ik zat te praten in de zon in Loppersum, Lop voor de ingewijden, toen er gekookt werd dommelde ik een beetje weg, ik was weer in Duitsland bij mijn ouders op vacantie, ze gingen daar 's zomers een paar maanden kamperen in hun vouwwagen. Ik moest aan mijn vader denken, vanaf het moment dat hij opstond om een uur of zes tot 's avonds laat oogde hij ontspannen, relaxed, hij genoot van het nietsdoen in de natuur. Om zes uur op, dan zette hij thee voor zichzelf, als wij er waren kropen de kinderen om een uur of zeven onder het tentdoek door om naar opa te gaan, de hond sloop mee, die kreeg altijd iets lekkers. Mijn vader gaf ze thee en een beschuit met suiker volgens mij, ze kletsten heel wat af, misschien las hij een verhaaltje voor, sterke verhalen vertelde hij zeker. Om een uur of negen kwamen wij erbij, moe ook, dan was er al koffie gezet met een schepje Buisman, sterk, iedereen kleedde zich aan, het ontbijt kwam later als moe op de fiets naar de winkel was geweest, einfache, gewone witte bolletjes, nog warm, waar je er zo een paar van op had, met alleen boter, kaas was ook lekker. Nog een keer koffie, de stoelen werden verplaatst in de zon, elke dag het zelfde rondje, het warme eten was de dag ervoor al besproken, pa wist het meestal zo te regelen dat hij bepaalde wat er werd gegeten, moe kocht de spullen en kookte. Na de koffie om een uur of twaalf namen we een biertje, soms meer, de tafel werd gedekt, handen geven en zingen voor het eten, ik mis het nog wel eens. Na het eten pakte pa zijn kussen, als het mooi weer was zocht hij een plekje in de schaduw, anders op het stretcher in de tent en slapen tot een uur of vier. Thee of koffie, de stoelen weer gedraaid in de zon, een broodje en verder niets, 's avonds klaverjassen, rummikuppen of bij een vuurtje zitten, praten of voor je uit staren in het vuur. Mijn vader vertelde weinig over wat hij dacht als hij in het vuur keek, een enkele keer een woord, een zin, maar het was weg voordat hij het uitgesproken had, met de vlammen verbrandden zijn gedachten, het is niet anders, hoe graag ik het ook zou willen weten en als ik het wist zou ik het weer willen vergeten, een hoofd in oorlog is geen prettige gedachte, moeilijk om mee te leven lijkt me.

Mijn vader voelde zich thuis in de natuur, met niets was hij tevreden, hij zat in zijn stoel, gerepareerd met touw, waarom een nieuwe kopen ? als de oude zo lekker zit. Koop toch een nieuwe stoel dachten we vaak, maar dat was niet zijn wereld, dat was niet belangrijk, gewoon zitten, elke dag hetzelfde, ontspannen, misschien de mooiste tijd van zijn leven.