Ik kijk naar een concert op televisie van Radiohead, een zanger met een knotje en baard, haar in knotjes en staarten bij mannen vind ik niks, lang haar is prima, maar laat het zien zoals het groeit. In het volgende nummer gaat hij wat hoger en vals zingen, mensen kijken in vervoering, zingen mee, het klinkt nergens naar vind ik, maar wie ben ik ik ? Mooie lichtshow op de achtergrond, de zang wordt niet beter, de zanger is een parodie van een zanger, hij doet een poging om te zingen, maar waarom staan honderden mensen zich te vergapen aan deze band, dansen in trance, kijken heel gelukkig, een luchtbel, ik hoor gitaren knetteren, drums doen hun best, maar de zanger zingt niet mijn lied, speelt niet mijn gitaar, ze doen hun best voor een enthousiast publiek, gelukkig voor hen, ik snap het niet. Ik schakel over naar Rory, blues en rock die niet meer zo gespeeld wordt, Radiohead doet nog een zwakke poging, daarna zeggen ze good night, we see you en het stopt, Rory speelde door tot de eerste trein weer reed, drie uur of langer, het maakte niet uit, na het concert speelde hij verder in The pub, dat houd je niet lang vol, 47jaar is hij geworden, oud voor het leven dat hij leefde. Vervoering , maar misschien snap ik er niets van, dat is het denk ik of ook weer niet, gisteren luisterde ik naar the Cats, daar kan Radiohead nog een puntje aan zuigen, misschien nostalgie, bands worden al heel gauw overschat door kenners die er stukjes over schrijven in de kranten, ouderwets, weet ik veel hoe het nu gaat, het maakt niet uit, mensen zijn volgers, kuddedieren die achter een leider aanlopen, net als ik, ik ben geen haar beter en raak in vervoering van Nana Mouskouri. Ik kwam heel laat thuis, te veel gedronken en zette de televisie aan, een live concert van Nana, mijn moeder kwam naar beneden, ging naast me zitten op de bank en samen zagen we het concert, stil, maar wel een kus toen we gingen slapen, morgen zoek ik de plaat op om te draaien, slaap lekker. Try to remember ........the days in september.