Een verhaal op mijn nieuwe tablet schrijf ik vanavond:

De boeken die binnenvlogen staan in de boekenkast, een kast op een tablet, niet echt, maar ik kan er toch een boek uithalen en beginnen te lezen net als met een "echt" boek, heel bijzonder. Ik trek een boek uit de kast, begin te lezen over een antenne die gericht moet worden om het goede beeld op het scherm te toveren, ze zitten er naast, pingpong uit Korea met Russisch commentaar, zo slecht hebben wij het nog nooit gedaan. Ik denk aan alle keren dat we het dak op moesten bij de buren, in een kast was een luik waardoor je op het dak kon komen, lenig als ik toen nog was. Onze vader stuurde ons het dak op, op den duur vond ik het heel vervelend voor de buren, ik schaamde me ervoor steeds te moeten aanbellen en te vragen of we het dak nog een keer op mocht, zij vonden het niet erg, het was mijn beleving. Ik denken dat we met zijn 2-en naar boven gingen, eentje draaide aan de antenne, de ander riep naar beneden naar het balkon, waar een andere broer stond, hoe het beeld was, nog een klein stukje, nee terug, alleen sneeuw, hoo niet verder. Als we beneden in de kamer waren viel het beeld vaak weer weg, het geluid werd ruis en we werden terug gestuurd naar het dak tot het beeld naar tevredenheid van mijn vader op de televisie verscheen. Als het niet lukte, antenne en kabels waren niet van de beste kwaliteit, dan kon hij behoorlijk boos worden, op ons, op de antenne, onze eerste televisie was tweedehands, net als de vele volgende tv''s, ergernis alom. Nu denken ik er met heimwee aan terug, aan mijn vader en zijn tv''s, zijn gemopper en dat we samen naar voetbal keken.