Vanmorgen probeerde ik de computer aan te doen, het beeldscherm deed het niet, kapot dacht ik, maar zoon Jelmer onderbrak zijn hardlooprondje en duwde de stekker er weer in, geen tijd voor een kopje thee, terug naar huis en de kerstmarkt in Bremen.

Ik zag een stukje Nick & Simon, die ver weg muziek maken met mensen uit dat land, een vrouw zong onverstaanbaar een prachtige melodie waarop Nick of Simon, degene met de gitaar, haar heel mooi toe zong, terug zong, reageerde op haar stem.

Dat is wat je tegen komt als je er op uit trekt de wijde wereld in, mensen zijn vriendelijk, staan klaar om je te helpen, het is geen televisie programma waar alles vooraf is besproken, vast gelegd, geoefend, maar het werkelijke leven zonder script of flauwekul.

Volgend jaar breng ik de motor naar Tjibbe voor een grote beurt, dan kan ik weer weg naar weet ik veel waar naar toe, maar het gaat niet om de afstand, een rondje Drenthe is genoeg, het is de beleving van het rijden, helemaal op gaan in de omgeving, dat noemen ze Zen.

Ik geloof er niet in, het is gewoon opstappen en genieten, aandacht bij de weg anders ga je onderuit of je bent net te laat als er iets van een andere kant komt, Zen beschermt je niet tegen een ongeluk.

God kijkt van boven toe, ziet dat het goed is, Hij dommelt een beetje in slaap, dan moet je op passen, de weg verandert van richting, bochten zijn onbetrouwbaar, niets is meer dan wat het lijkt, toch rijd ik door, omdat ik er voor gekozen heb om te gaan reizen, waar heen dan ook.