?"Het beste komt nog" stond op de rouwkaart van mijn tante Etty die vandaag begraven is, we hebben samen als familie afscheid van haar genomen, een weerzien met familieleden die ik al jaren niet had gezien, daarover later. Afscheid nemen van je vader of moeder is moeilijk, samen lukt het nog net, broers en zussen die naast je staan, je steunen, een hand die je op de schouder voelt, samen huilen voor een kerk vol mensen, maar helemaal alleen voor de hele gemeenschap staan met je verdriet, het lijkt me zo moeilijk. Ik durf dan ook niet naast hem te gaan staan, troost, zo goed ken ik hem niet, het schiet wel door mijn hoofd. Tante Etty was er op verjaardagen, in duitsland, familie weekeinden, ze vroeg altijd hoe het met me ging, oprechte belangstelling, niet gespeeld.

Twee en negentig jaar is mijn moeder gisteren geworden, ze vierde het in de hortus in haren, heel langzaam stroomde het terras voor het chinese paviljoen vol, meest familie, praten over ons leven, hoe het gaat, vroeger is dichtbij, de toekomst stellen we nog even uit. Er worden plannen gemaakt om elkaar weer te zien, niemand weet hoeof wie dat gaat doen.

Een leven gedenken valt niet mee, hoe goed ken ik de ander, mijn moeder, vader, geliefde, broer, zus, hoe goed ken ik me zelf, misschien kunnen we het beter aan anderen overlaten om ons te gedenken, zelf zou ik er een puinhoop van maken.

"Het beste komt nog", the best is yet to come, getuigt van een vertrouwen in een leven na de dood dat ik niet kan bevatten, het geloof in God, Hij zal met je zijn, dat ik zie bij mijn moeder en vandaag bij veel anderen, maar ik twijfel over alles en mezelf.

Maak je geen zorgen over morgen. Bewaar die zorgen maar voor morgen. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last. Dat komt uit de bijbel, Mattheus, het klinkt wel heel goedkoop, maar zo is het. Ik wil het altijd beter/anders weten, maar ik weet niets.