Ik ben van de Love-generatie, misschien aan de jonge kant, dat is dan wel weer prettig, lang haar, aparte kleren, blote voeten, andere ideeën dan onze ouders, grootouders, dat was toen in de jaren zestig, begin zeventig. Het is genormaliseerd, dat wil zeggen, we waren snel uitgraasd toen er geld verdiend moest worden, banen werden verdeeld, huizen gekocht, we waren er snel bij, we schudden onze idealistische veren af, ook deden we ons nog voor als links, hip en vooruitstrevend, het was een lachertje. Toch blijft het woord hippie en wat mensen daarover denken, altijd aan je kleven als je je op een bepaalde manier blijft gedragen, het nu net zo ouderwets als wij over onze ouders dachten, in die zin is er niets veranderd. Misschien geven we onze kinderen iets meer de ruimte om het zelf uit te zoeken, maar heel vaak staan we klaar met de hippie-bijbel die net zo dodelijk is als de bijbel van de kerk in mijn opvoeding was. Aan een bijbel is niets verkeerd, je krijgt het boek aangereikt, meestal door je ouders met als verzoek er in te lezen, iets opdringen heeft geen zin, daar waren hippies nogal stellig in, wereldverbeteraars soms tegen beter weten in. Ik heb me nooit thuis gevoeld in een groep, hippie, kerk, hardlopers, politiek of sociaal dat maakt niet uit, ik trek me terug in mijn eigen huis met muziek, boeken en dat soort dingen. Dat is nogal makkelijk, hoor ik zachtjes op de achtergrond en gelijk heb je, het is weer tijd voor protest tegen geweld, dat kan ik het beste laten zien door het te laten zien in tekeningen, lino's, schilderijen, beeld en tekst samen, er moet iets gedaan worden.

Over goede voornemens gesproken, het is juli.