Het is mei, de vogels bouwen nestjes, leggen eieren en broeden ze uit. Daar gaat nog een heel spel aan vooraf, mannetjes jagen achter vrouwtjes aan, vertonen de raarste kunsten om de vrouwtjes te imponeren, maken zich mooi om beter, het liefste als beste voor de dag te komen, het lijkt wel de mensen wereld. Het verschil is dat wij kunnen nadenken, maar dat op hele belangrijke momenten achterwege laten, onze natuur volgen met alle gevolgen van dien, het lastig vallen van vrouwen neemt soms ongewone, onverkwikkelijke vormen aan. Het denken valt weg als het genot, de drift naar boven komt, veel moet er voor wijken, soms onze beschaving, die maar een flinterdun randje heeft, het wordt er zo van afgekrabt, dan staan we weer dicht bij de dieren.

Daar gaat mijn verhaaltje niet over, het gaat over de schuld aan de dood van een dier, een eend in dit geval. Eenden trekken zich terug als een paartje in de smalle sloot langs het ruiterpad achter mijn huis, een mannetjes eend met een vrouwtje, die hij probeert te verstoppen voor zijn concurenten die als gekken rondvliegen op zoek naar vrouwtjes, er zijn er blijkbaar te weinig van of de mannetjes kijken niet zo nauw en vliegen met elk vrouwtje mee, ook daar weer een gelijkenis met de mensen wereld. In de ondiepe sloot achter mijn huis zitten al tijden twee eenden, een paartje, die als ik er langs kom met de hond geschrokken opvliegen, wat niet zo'n goed idee is, want naast de sloot loopt een drukke weg en de eenden kunnen te weinig hoogte maken al s ze plotseling opvliegen om de naderende auto's te ontwijken, het blijven dieren. Als ik het eendenpaar zie in de sloot maak ik rechtsomkeert of ga door de bosjes aan de andere kant lopen zodat ik ze niet stoor in hun bezigheden. Vanmorgen gebeurde het onvermijdelijke, ik liet de hond uit, vroeg dan is het spitsuur op de weg, zonder op te letten, de mannetjes eend vloog op, probeerde omhoog te vliegen over de weg, maar klapte tegen de zijkant van een auto met een enorme dreun, ik kon er niet naar kijken, maar voelde me schuldig, als ik op dit moment ot iets later daar niet had gelopen was de eend er nog geweest.Ik moest er de hele dag aan denken, jaren geleden toen ik nog veel hardliep kwam een auto mij tegemoet terwijl een egeltje de weg over stak, ik ging in de berm lopen om de auto alle ruimte te geven, maar die week uit en reed voor mijn ogen over het arme beestje heen vlak voor die de veiligheid van de overkant had bereikt. Auto's zijn prettig om je ergens heen te brengen, het zijn monsters voor dieren die hun weg proberen te volgen, mensen besturen die voertuigen en rijden dieren dood, vaak zonder het te beseffen, zelfs vegetarische automobilisten doen daar aan mee. Dat wil ik even zeggen, na een week groente uit eigen tuin met veel kaas en ei, is het nu weer tijd voor iets met vlees, laten we lief zijn voor de dieren dan kunnen we het misschien ook voor de mensen zijn.