Vanavond zag ik op het jeugdjournaal hoe kinderen door IS strijders getraind worden in het gebruik van wapens, hoe ze klaar worden gestoomd voor de strijd, een zware lichamelijke training, het werd voor het eerst gefilmd, alles was te zien. Op een leeftijd waarop ik nog niet eens met speelgoed pistooltjes en dergelijke speelde, mijn moeder las me nog voor ver voordat ik Arendsoog las, Winnetou en Old Shatterhand, zo jong waren de kinderen. Een tijd terug zag ik een reportage over het wapengebruik in de VS, ouders die hun kinderen meenamen naar de schietbaan om ze te leren om gaan met wapens met als argument dat je jezelf moet kunnen verdedigen, ook op jonge leeftijd. In beide omstandigheden kan je spreken van indoctrinatie, er wordt de kinderen verteld wat ze moeten doen, terwijl ze nog te jong zijn om daar zelf over na te denken, laat staan er een besluit over te nemen, met alle gevolgen van dien, een getraumatiseerde samenleving vol wapens, is de aanval de beste verdediging, ik weet het niet. Wel weet ik dat kinderen moeten spelen, niet met wapens, hoogstens pief paf poef met iets wat er op lijkt of hebben wapens een aantrekkingskracht op (voornamelijk) mannen, is het stoer, geeft het zekerheid of zijn we bang? Hoe meer wapens er zijn, hoe banger we worden, niet alleen wapens, ik betrap me er zelf op als ik bezig ben om een kast voor de platen te maken, ik zaag de planken met een electrische afkortzaag en zie voor me wat je daar allemaal mee kan als je kwaad in de zin hebt en iemand pijn wilt doen, het kwaad zit ook in mijn hoofd. Ik wil er niet aan denken, misschien lees ik teveel, kijk ik teveel gewelddadige films, ik trek me terug in mijn eigen fort, trek de brug over de slotgracht omhoog, zodat er niemand meer in kan, maar dan nog zit ik met mijn eigen gedachten. Misschien kan ik beter alle deuren en ramen opengooien, iedereen is welkom, niet langer bang zijn voor spoken.