Tweeënzestig.
Op de kaart die ik van mijn lieve oudste zus kreeg, had ze geschreven: "Wat heerlijk om 62 te worden!" Ouder worden gaat met vallen en opstaan, niet alleen lichamelijk, de geest werkt ook niet altijd mee in het accepteren dat de tijd verstrijkt, ik zie mezelf nog als een jonge god, terwijl die tijd al ver achter me ligt, mijn zelfbeeld krijgt een opdonder, hoe ga ik daar mee om? Eigenlijk is het heel gemakkelijk, leven bij de dag, dag voor dag, ik sta er alleen te weinig bij stil dat het ook anders kan gaan, er sterven te veel mensen als ze nog (te) jong zijn, af en toe word ik met mijn neus op de feiten gedrukt, krijg ik berichten die ik niet wil horen, maar het is waar, ik kan het niet weg stoppen, het hoort bij mijn leven. Een collega zei laatst dat hij niet gelovig is, maar af en toe zijn handen vouwt en bidt dat hij na zijn werkzame leven nog een tijd kan genieten van de gewone dingen. Het is een voorecht om 62 te worden, alles om me heen gaat gewoon verder, net als ik, het besef van een leeftijd zie ik in mijn moeder, die er vandaag ook was, ze leeft in deze tijd, zonder zichtbare zorgen voor de toekomst. Raar denk ik, om op hoge leeftijd over de toekomst na te denken, of niet, een lang leven ligt achter je, maar elke dag is weer nieuw. We praten over alleen zijn, soms moeilijk, maar we zijn alle twee tevreden met ons leven, als de taxi er is geef ik haar een dikke kus, mijn moeder.
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}